Ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο (τουλάχιστον οχι για πολύ) αρχίζει να γίνεται αποδεκτό παντού. Το ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι δανειστές της χώρας και οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ είναι πως θα ελαφρυνθεί η Ελλάδα από τα χρέη της…
Θα γίνει τελικά το περιβόητο “κούρεμα” ή θα πάμε σε κάποια άλλη λύση;
Τη στιγμή αυτή, μετά την τριετή δημοσιονομική προσαρμογή του μνημονίου και τα 240 δισ. ευρώ των πακέτων στήριξης, η Ελλάδα πληρώνει ως τόκους μόνο του χρέους της το 10,5% περίπου των δημόσιων εσόδων.
Η ανάπτυξη βρίσκεται μακριά από τις υποθέσεις της τρόικας, το ίδιο και η ανεργία. Παρά τη δημοσιονομική προσαρμογή, είναι εμφανές το χρηματοδοτικό κενό για τα επόμενα δύο χρόνια. Επίσης, ο απώτερος στόχος της βιωσιμότητας του χρέους μέχρι το 2020 δεν πιάνεται με τίποτα με τα σημερινά δεδομένα.
Οι “σχολές” αυτή την στιγμή είναι δύο. Αυτή των ΗΠΑ και του ΔΝΤ και η Γερμανική της κας Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε. Η πρώτη θεωρεί αναγκαίο ένα κούρεμα του χρέους του επίσημου τομέα (εν μέρει και διότι το ΔΝΤ δεν μπορεί να συνεισφέρει με επιπλέον κεφάλαια τους επόμενους μήνες λόγω καταστατικού αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο).
Η Γερμανία από την πλευρά της θεωρεί ότι τυχόν κούρεμα θα επηρεάσει ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία του ευρωσυστήματος, και ότι η βιωσιμότητα του χρέους θα μπορέσει επιτευχθεί με επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου.
Η Ελλάδα σε αυτή τη φάση, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να εκπληρώσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της, δηλαδή να πραγματοποιήσει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της Γενικής Κυβέρνησης για το 2013.
Σε ποιά “συμβιβαστική” μπορεί τελικά να ελπίζει αν καταφέρει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της;
Το βασικό σενάριο το οποίο μπορεί να έβρισκε σύμφωνη και την κα Μέρκελ μιλά για επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους κατά 20 ή 30 χρόνια, συνοδευόμενη από μια επιπλέον μείωση του επιτοκίου και παράλληλη αφαίρεση του ποσού των 50 δις, που αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, από το Ελληνικό χρέος, ώστε να ικανοποιηθεί και το ΔΝΤ που θέλει “κούρεμα” χρέους.