Ειλικρινά δεν κατανοώ την οργισμένη επίθεση του κ. Τσίπρα εναντίον του κ. Λουκά Παπαδήμου και του διευθύνοντος συμβούλου της Εθνικής Τράπεζας κ. Απόστολου Ταμβακάκη με αφορμή την έκθεση της Διεύθυνσης Μελετών για τους κινδύνους που απορρέουν από μια ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ.
Κατ’ αρχάς οι επιπτώσεις από την απευκταία έξοδο από το ευρώ έχουν επισημανθεί κατά κόρον εδώ και μήνες από εκατοντάδες Ελληνες και ξένους επιστήμονες αλλά και πολιτικούς.
Κατά δεύτερον, εκτός από το ΚΚΕ, δεν υπάρχει επισήμως κανένα ελληνικό κόμμα που να τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Γιατί λοιπόν εθίγη ο κ. Τσίπρας και θεώρησε πως αυτή η έκθεση είναι μέρος στρατηγικού σχεδίου υπονόμευσης του κόμματός του;
Εκτός αν θεωρεί ότι η διατύπωση των συνεπειών για τους Ελληνες με την επιστροφή στη δραχμή πρέπει να αποκρύβονται από τον λαό όταν την ίδια στιγμή βοά ο πλανήτης ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι της εξόδου.
Ισα-ίσα που αυτή η μελέτη έπρεπε να γίνει σημαία και για τον ΣΥΡΙΖΑ και να επιχειρηματολογεί στους ψηφοφόρους γιατί πρέπει να δώσει και ο ίδιος τη μάχη για την παραμονή στο ευρώ. Αλλωστε, από πότε είναι κινδυνολογία η αλήθεια και η απόκρυψη της δεοντολογική και real politic;
Ο «υπέρμαχος» του ευρώ κ. Τσίπρας θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να μοιράσει αυτή την έκθεση και σε ορισμένα από τα στελέχη του που έχουν προσωπικές απόψεις που συνοψίζονται στη φράση: «ε, και τι παραπάνω θα πάθουμε αν γυρίσουμε στη δραχμή;»,
Ετσι, κανείς δεν θα μπορούσε να του προσάψει διγλωσσία και plan B.
Εκτός κι αν μυγιάζεται γιατί υπάρχει… μύγα.