Εδώ και πολλούς μήνες σας έχω πει ότι η συνήθης πρακτική σε περιπτώσεις αναδιάρθρωσης είναι να μην κουρεύονται τα έντοκα γραμμάτια και τα φυσικά πρόσωπα κατοίκων της χώρας που συντελείται το κούρεμα.
Υπάρχει λόγος που δεν κουρεύονται αυτές οι δυο κατηγορίες ομολογιούχων και έχει σχέση με την πορεία της ανάκαμψης μετά από ένα κούρεμα.
Το κράτος μετά από ένα κούρεμα θα έχει ανάγκη το τραπεζικό σύστημα και για αυτό τον λόγο δεν κουρεύονται τα έντοκα. Το κράτος θα απευθυνθεί και πάλι στις τράπεζες για ρευστότητα και τα έντοκα είναι ο πρώτος σταθμός αναζήτησης ρευστότητας, διότι για κάποιο διάστημα (στην δική μας την περίπτωση για πολύ μεγάλο διάστημα), η χώρα που κάνει ένα κούρεμα είναι έξω από τις αγορές. Άρα κατά κανόνα δεν κουρεύονται τα έντοκα.
Οι ιδιώτες επίσης δεν κουρεύονται αλλά για διαφορετικούς λόγους. Όταν κουρεύεις τους ιδιώτες ομολογιούχους, τότε τους αφαιρείς αγοραστική δύναμη καθώς και χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν μετά από ρευστοποίηση των νέων ομολόγων, προκείμενου να βοηθήσουν στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Για αυτό τον λόγο η εξαίρεση είναι κατά κανόνα μόνο για τα φυσικά πρόσωπα της χώρας που συντελείται το κούρεμα, διότι οι ξένοι κάτοχοι ομολόγων δεν μένουν στη χώρα την ίδια και δεν θα συμβάλουν στην ανάκαμψη, αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες με το χρηματικό διαθέσιμο ή ισοδύναμο των ομολόγων τους.
Τα ποσά ήταν σχετικά μικρά για να μην γίνει μια εξαίρεση. Θα μπορούσα να κατανοήσω να μην γίνει εξαίρεση αν τα φυσικά πρόσωπα είχαν το 30% του συνόλου για παράδειγμα. Αλλά όταν τα ομόλογα των φυσικών προσώπων είναι μόνο 4 δισ. ευρώ περίπου, δεν κατανοώ για ποιο λόγο δεν έχει γίνει εξαίρεση.
Δεν κατανοώ την λογική της Ευρώπης πάνω στο θέμα. Από την στιγμή που πήραν τα έντοκα εξαίρεση, για ποιο λόγο να μην πάρουν και τα φυσικά πρόσωπα; Και δεν κατανοώ την ελληνική κυβέρνηση που, χωρίς να έχω αποδείξεις, υποθέτω ότι απλά το δέχτηκε αυτό χωρίς να αντισταθεί.
Η πλάκα είναι ότι υποτίθεται πως δεν δίνονται αυτές οι εξαιρέσεις για λόγους pari passu, αλλά είναι κατανοητή από τους δικηγόρους αυτή η εξαίρεση και εγώ δεν γνωρίζω περίπτωση που, να έχει ποτέ τεθεί θέμα pari passu για τα φυσικά πρόσωπα από τους δικηγόρους.
Σε κάθε περίπτωση, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Ότι ο κύριος υπουργός των οικονομικών, καθώς και το επιτελείο της κυβέρνησης γνώριζαν τις προθέσεις του Eurogroup και δεν έλεγαν την αλήθεια πριν το κούρεμα.
Διότι αν είχε προαποφασιστεί το ότι δεν θα λάβει κανένα φυσικό πρόσωπο εξαίρεση, δεν θα έπρεπε κανένας στην πολιτική ηγεσία να άνοιγε το στόμα του, λέγοντας συνεχώς και με κάθε ευκαιρία ότι, το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ή ότι θα υπάρχει εξαίρεση για τις πρώτες 100.000 ευρώ και πολλά τέτοια.
Μου θυμίζει το ανέκδοτο του κυρίου Colgate (ονόματα δεν λέμε), που έλεγε κάποτε ότι “η νευρικότητα στο χρηματιστήριο έχει ημερομηνία λήξεως”.
Καλύτερα να μην έλεγαν τίποτα παρά αυτά τα λίγα που είπαν, διότι από την μια καθησύχασαν πολλούς που είχαν ανησυχίες (που θα μπορούσαν να πουλήσουν έστω με ζημιά στο κάτω κάτω) και από την άλλη, εγκλώβισαν πολλούς άλλους που είδαν μια καλή απόδοση και νόμιζαν ότι κλέβουν την εκκλησία.
Η κατάληξη είναι ότι αυτή η ιστορία είναι από τα πολλά εγκλήματα που έχουν συντελεστεί από την πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου. Έγκλημα που θα επιβαρύνει την όποια ανάκαμψη αυτής της χώρας στο μέλλον, στο όνομα του να γλιτώσει το κράτος κάτι λιγότερο από 2 δισ. ευρώ.
Τόσα και τόσα έχουν σπαταλήσει, έχουν φάει και άλλα τόσα αρνούνται να επιστρέψουν στον ιδιωτικό τομέα, αυτά τα λίγα τους μάραναν…
