Αν και θεωρητικά η Ισπανία και η Ιταλία δεν χρειάζονται ακόμη κούρεμα, υπάρχει το ερώτημα κατά πόσο θα χρειαστούν ένα κούρεμα ή όχι πιο μακροπρόθεσμα.
Ένας τρόπος για να δούμε αν θα χρειαστούν ή όχι και κατά πόσο κούρεμα, είναι να δούμε τι λέει η αγορά για αυτό το θέμα. Διότι μπορεί ο κάθε ένας από εμάς να λέει ό,τι θέλει, αλλά η αγορά είναι αυτή που στην τελική θα αποφασίσει.
Ο φίλος μου εξ αποστάσεως, Πάνος Γιαννόπουλος από την Credit Suisse, μου έστειλε ένα ενδιαφέρον διάγραμμα πριν από λίγο καιρό.
Σε γενικές γραμμές τα ευρωπαϊκά ομόλογα έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να πληρώνουν ένα κουπόνι και στην λήξη το κεφάλαιο.
Οι αγορές μπορούν να ξεχωρίσουν κάθε πληρωμή χωριστά (να τις κάνουν strip) και τα cash flows αυτά γίνονται trade ανάλογα με την πιστοληπτική αξία του κάθε κράτους με τα τρέχοντα επιτόκια.
Η διαφορά μεταξύ του γερμανικού και του ιταλικού strip για παράδειγμα, μπορεί να είναι μια ένδειξη στην πίστη που έχουν οι επενδυτές στο να δανείσουν τις δυο αυτές χώρες.
Αν η πιστοληπτική ικανότητα των δυο κρατών ήταν ίδια, τότε οι επενδυτές θα έδιναν το ίδιο ποσό σήμερα στην Γερμανία και στην Ιταλία για να εισπράξουν 100 ευρώ σε κάποια χρονική στιγμή στο μέλλον.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι σήμερα (για τον όποιο λόγο) η Γερμανία θεωρείται μηδενικού ρίσκου, ας δούμε τι θα έδινε η αγορά στην Ιταλία για να εισπράξει αυτά τα 100 ευρώ πίσω στο μέλλον.
Για ένα ιταλικό strip (δάνειο) 5 ετών, η αγορά σήμερα πληρώνει το 83% αυτού που θα έδινε στην Γερμανία. Με λίγα λόγια, η αγορά σήμερα ποντάρει σε ένα κούρεμα περίπου 17% στα επόμενα 5 χρόνια σε ιταλικό χρέος.
Για ένα strip (δάνειο) 30 ετών, η αγορά σήμερα πληρώνει το 33% σε σχέση με αυτό που θα έδινε στην Γερμανία.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η αγορά αναμένει μια νομισματική υποτίμηση της τάξεως του 67%, δηλαδή να πάρει πίσω το 100% του κεφαλαίου της σε ένα υποτιμημένο νόμισμα, ή ένα κούρεμα αυτού του μεγέθους, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει ακόμα το ευρώ σε 30 χρόνια.
Πιο απλά, σε απόλυτα νούμερα, σήμερα η αγορά πληρώνει 55 ευρώ για να πάρει πίσω από την Γερμανία 100 ευρώ σε 30 χρόνια, ενώ στην Ιταλία δίνει 18 ευρώ.
Μια άλλη μέθοδος, είναι να λάβει κανείς υπόψη τις αποδόσεις του ιταλικού χρέους, παίρνοντας το Eonia σαν το risk-free rate. Δεν έχω τα στοιχεία για την Ιταλία, αλλά ταυτίζονται περίπου με τα πιο πάνω στοιχεία. Για την Ισπανία πάντως (τα δεδομένα είναι περίπου μιας εβδομάδας), μπορούμε να δούμε το εξής:
Θα συμφωνήσω ότι τα μεγέθη αυτά εμπεριέχουν αρκετή στρέβλωση, διότι από την μια τα γερμανικά ομόλογα αυτή τη στιγμή είναι φούσκα και ίσως τα ιταλικά ομόλογα να αδικούνται λόγω της συγκυρίας.
Αυτό όμως που φαίνεται ξεκάθαρα, είναι ότι μακροπρόθεσμα, η αγορά δεν αναμένει να πάρει πίσω τα λεφτά της από την Ιταλία ή την Ισπανία. Όχι αύριο ή σε μερικά χρόνια, αλλά πιο μακροπρόθεσμα.
Σημείωση: Το συμπέρασμα σχετικά με το τι σημαίνουν αυτά τα δεδομένα είναι δικό μου και όχι του Πάνου Γιαννόπουλου ή της Credit Suisse.