Η βουβαμάρα μπροστά στο λυπηρό γεγονός της αυτοκτονίας είναι από τις πρώτες ενέργειες που έρχεται αυθόρμητα.
Και δεν χρειάζεται καν να δείξουμε τους υπευθύνους ή να ασχοληθούμε με τις δηλώσεις τύπου Μπεγλίτη. Η σημερινή ημέρα θα είναι
διαφορετική για όλους.
Όλοι οι Έλληνες χρειάζονται να ακουμπήσουν κάπου κι αυτό πρέπει να γίνει για το καλό όλων μας. Αρκετοί συμπολίτες μας νομίζουν ότι, αν βρίζουν αλλήλους ( αριστεροί εναντίον ακροδεξιών ) θα δοθεί λύση.
Μάλιστα, όσο πιο λυσσαλέα απαντά ο ένας στον άλλον τόσο περισσότερο νομίζουν ότι έχουν δίκιο.
Άλλοι από τα αριστερά κόμματα θεωρούν ότι υποκινώντας τους απεργούς στα λιμάνια – θα αναστήσουν την Ελλάδα.
Άλλοι θεωρούν ότι θα δοθεί λύση με τις εκλογές. Να τιμωρηθεί το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία. Άλλοι ζητούν επειγόντως την κρεμάλα για πολιτικούς. Όλα αυτά στο όνομα του πατριωτισμού.
Όμως, αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ότι πεθαίνει η ελπίδα!
Αντίθετα στις δυτικές κοινωνίες έχουν μεγαλώσει με την προοπτική θα έχουν δουλειές και, ως εκ τούτου, πως θα συνεχίσουν να έχουν αξιοπρέπεια.
Με άλλα λόγια, δεν γίνεται να συνεχίζεις να μιλάς σε διεθνή φόρα με την Σοσιαλιστική Διεθνή και οι άνθρωποι να βουλιάζουν καθημερινά.
Δεν γίνεται επίσης να είσαι υπεύθυνος για τον μεγαλύτερο δανεισμό μεταπολεμικά και να επιμένεις να ζητάς την ψήφο των πολιτών δίνοντας
«μαρτυρικές» καταθέσεις στα κανάλια.
Δεν γίνεται, όμως, να πεθάνει η ελπίδα κι αυτό πρέπει να το λάβουν υπ’ όψιν όσοι θα ζητήσουν να κυβερνήσουν. Πρέπει να γνωρίζουν ακριβώς προς τα πού θα στραφεί η Ελλάδα, ώστε να σταθούν και πάλι στα πόδια τους οι Έλληνες. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου.
Τουτέστιν μετά τις εκλογές, οι πάσης φύσεως ισχυροί θέλουν ένα «κόντυμα» πριν ποντάρουν στο γενικό χάος…
