Το ποσοστό των Ελλήνων που είναι σήμερα συνειδητά υπέρ των μεταρρυθμίσεων και της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας μας, δυστυχώς δεν ξεπερνά το 3%. Ενδεχομένως να υπάρχει ένα επιπλέον 3%-4% από Έλληνες που έχουν συνειδητοποιήσει τη δραματική ανάγκη για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αλλά δεν τις έχουν μορφοποιήσει ως στόχο πολιτικής και επιβίωσης.
Αυτό σημαίνει ότι το 90% των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες του προηγούμενου -καταναλωτικού με δανεικά- οικονομικού μοντέλου που ίσχυε μέχρι το 2009, σήμερα δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τις συνήθειές τους, τα κεκτημένα προνόμια και τον τρόπο που λειτουργούν στην αγορά.
Με αυτούς τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, οι περιβόητες διαθρωτικές αλλαγές για τις οποίες όλοι μας συμβουλεύουν, δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα περάσει υποχρεωτικά από την καταστροφή. Από τον αβάσταχτο πόνο της πραγματικής (όχι θεωρητικής ή λογιστικής) χρεοκοπίας, της στάσης πληρωμών, της πραγματικής ακινητοποίησης της οικονομίας της.
Τότε, οι απελπισμένοι Έλληνες θα αναζητήσουν έναν άλλο δρόμο για να λειτουργήσουν παραγωγικά, να ανταγωνιστούν, να επιβιώσουν.
Η Ελληνική Χαλυβουργία προσφέρει ένα ζωντανό παράδειγμα. Η χρηματιστηριακή φούσκα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το μπουμ των ακινήτων στην Ελλάδα μέχρι το 2009, πραγματικά ισχυροποίησαν τα κέρδη και την εμβέλεια της Ελληνικής Χαλυβουργίας.
Τότε ήταν η εποχή που η εταιρεία έπρεπε να επεκταθεί σε άλλες αγορές, να δημιουργήσει μια μονάδα στην Τουρκία, να επενδύσει στο μέλλον αντί να επαναπαύεται στην αύξηση της εσωτερικής ζήτησης. Δεν το έκανε.
Η Ελληνική Χαλυβουργία έχει 2 παραγωγικές μονάδες. Μία στον Ασπρόπυργο και μία στον Βόλο. Όταν μειώθηκε η ζήτηση, η διοίκηση ως όφειλε, μείωσε την παραγωγή. Λιγότερες ώρες δουλειάς, μικρότεροι μισθοί και ορισμένες απολύσεις.
Τότε εκδηλώθηκε η λαίλαπα του εργατοπατερισμού. Κόκκινες σημαίες έξω από τα εργοστάσια, απεργίες, βίαιες αντιδράσεις.
Οι εργαζόμενοι στον Βόλο, γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι αν κλείσει ολοκληρωτικά το εργοστάσιο δεν θα ζημιωθούν λίγοι, θα καταστραφεί μια ολόκληρη πόλη. Γι’ αυτό συμβιβάστηκαν.
Οι εργαζόμενοι στον Ασπρόπυργο, ακολούθησαν τον δρόμο της αδιαλλαξίας. Συνεχείς απεργίες, απλήρωτοι για μήνες οικογενειάρχες, συνεχής επαναστατική γυμναστική από συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Σήμερα η παραγωγή στηρίζεται στο εργοστάσιο του Βόλου. Οι εργαζόμενοι στον Βόλο δουλεύουν και πληρώνονται κανονικά. Στον Ασπρόπυργο διαβουλεύονται με τον εκάστοτε Υπουργό Εργασίας.
Ακόμη μία παραγωγική μονάδα στην Ελλάδα οδηγείται στον αφανισμό. Το εργοστάσιο κλείνει, η ανεργία ανεβαίνει. Γιατί; Επειδή οι Έλληνες δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το παρελθόν δεν μπορεί να είναι οδηγός του μέλλοντος…