Οι ενδείξεις αλλαγής της αντιμετώπισης του ελληνικού ζητήματος τις τελευταίες εβδομάδες είναι εμφανείς. Εκεί που πολλοί δεν έχαναν ευκαιρία να μιλήσουν για αποπομπή της χώρας από την ευρωζώνη, ο κύκλος αρχίζει να περιορίζεται πάλι στους γνωστούς συντηρητικούς κύκλους εθνικιστών του Βορρά και ορθόδοξων μονεταριστών σαν τον Χανς Βέρνερ Ζιν του ινστιτούτου Ifo.
Γίνεται φανερό πως πρυτανεύει η άποψη πως το συμφέρον την ευρωζώνης διασφαλίζεται καλύτερα με την παραμονή όλων εντός της. Απόψεις σαν αυτές που θα ήθελαν την θυσία μιας «Ιφιγένειας» προς παραδειγματισμό των λοιπών φαίνεται να υποχωρούν προς το παρόν.
Χαρακτηριστικό προς αυτή την κατεύθυνση είναι το χθεσινό δημοσίευμα της έγκυρης Τσάιτ, που διατύπωνε την άποψη πως η απόφαση για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έχει ληφθεί.
Η έκθεση της Τρόικας αποτελεί σημείο εκκίνησης αλλά η ερμηνεία της είναι διαχειρίσιμη. Μένει να βρεθεί μια λύση για να αντιμετωπιστεί το χρηματοδοτικό κενό που θα δημιουργήσει η επιμήκυνση του χρόνου της προσαρμογής.
Ας μην γελιόμαστε όμως, η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει στην Ευρωζώνη με τριτοκοσμικές κρατικές δομές και διαλυμένο παραγωγικό και οικονομικό ιστό. Την σοβιετικού τύπου παιδεία του κ. Παπαθεοδώρου και της συντεχνίας των πρυτάνεων και των φοιτητοπατέρων να διοικούν με ξένα «κόλλυβα» προς όφελος των συντεχνιών και μόνο.
Ούτε με τα εγγόνια του Στάλιν και του Χίτλερ να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου η χώρα μπορεί να λογίζεται πως ανήκει στις ανεπτυγμένες πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά…
Με απλά λόγια, η κρίσιμη απόφαση λαμβάνει μια παράταση και το πρόβλημα θα ξανατεθεί σε 6 με 12 μήνες, ανάλογα με την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων.
Στην ευρωζώνη έχουν επενδυθεί δεκαετίες πολιτικής προόδου μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μια πιθανή της διάλυση θα γύριζε την Ευρώπη στην προ του τελευταίου μεγάλου πολέμου κατάσταση των ανταγωνισμών και σχηματισμού ζωνών επιρροής από τις ενδοευρωπαϊκές και εξωευρωπαικές δυνάμεις.
Η άποψη που υποστήριζε μια μερίδα όσων πρόκριναν την έξοδο της Ελλάδας, πως η αποχώρηση από την Ευρωζώνη δεν σημαίνει και αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση «κολλάει» σε τεχνικά ζητήματα πως μια επιστροφή στη δραχμή απαιτεί αυστηρούς ελέγχους στην είσοδο και έξοδο κεφαλαίων η ελευθερία της μετακίνησης των οποίων αποτελεί έναν από τους θεμελιώδεις κανόνες της Ε.Ε.
Αυτό αποτελεί μια περίπτωση μόνο, καθώς υπάρχουν εκατοντάδες που θα πρέπει να ανασταλούν στις έκτακτες συνθήκες που θα επέβαλε μια έξοδος και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Η ευρωζώνη προς το παρόν μοιάζει αμετάκλητη, γιατί έτσι σχεδιάστηκε.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι βασικές προκλήσεις παραμένουν. Η χώρα πρέπει να μεταρρυθμίσει σχεδόν επανιδρύοντας εκ του μηδενός το κράτος εκτός πελατειακών δικτύων, διαφθοράς και αργομισθίας όπου έχει δομηθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Αυτό σημαίνει πως οι δημαγωγοί θα έχουν ισχυρό ρεύμα πελατών απ’ όλους όσους κληθούν να αποχωριστούν τα αδίκως κεκτημένα σε βάρος της κοινωνίας και του μέλλοντός της.
Ενθαρρυντικό μήνυμα πάντως αποτελεί το γεγονός πως σε όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής οι υγιείς θύλακες αρχίζουν να απεμπολούν την αδιαφορία και να αντιδρούν στα κατά τόπους πελατειακά και συνδικαλιστικά «καρκινώματα». Αν μιλήσει κάποιος με ανθρώπους που εργάζονται στο δημόσιο τομέα θα το εισπράξει αυτό…
Η μεγάλη εικόνα…
Οι εξελίξεις εντός ευρωζώνης βέβαια εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο που βρίσκεται εν εξελίξει και αφορά το μετασχηματισμό του κράτους έθνους που αποτέλεσε τους τελευταίους 2-3 αιώνες το βασικό κύτταρο της διεθνούς οργάνωσης των κοινωνιών.
Ενας φίλος της στήλης ο kyrstef το έθεσε χθες αρκετά σωστά στο διάλογο: «It΄s the economy stupid, που είπε και κάποιος πρόεδρος. Πάντα η οικονομία πυροδοτούσε τις αλλαγές, τα κομμουνιστικά κράτη δεν κατέρρευσαν ούτε από την έλλειψη πολιτικών ελευθεριών, ούτε την εποχή των θηριωδιών, έπεσαν όταν χρεοκόπησαν οικονομικά. Η μετάβαση από τις αυτοκρατορίες στα εθνικά κράτη τον 19ο αιώνα συνέβη κατόπιν οικονομικών ζυμώσεων στο εσωτερικό τους με την δημιουργία αστικής τάξης και όχι γιατί ξαφνικά λαοί που ζούσαν ανακατωμένοι θυμήθηκαν ότι από τις απαρχές του σύμπαντος αποτελούν διακριτές οντότητες που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο παρέμεναν ανέκφραστες. Έτσι και τώρα η χρεοκοπία των εθνικών κρατών θα αποτελέσει τον καταλύτη που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στο επόμενο “διοικητικό” στάδιο στην δημιουργία υπερεθνικών κρατών».
Ο κόσμος ήδη έχει γίνει περισσότερο αλληλένδετος απ΄όσο νομίζουν πολλοί που μετρούν τις εξελίξεις με τα δεδομένα παλαιότερων εποχών.
Ποιος θα φανταζόταν πως η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ θα έτρεμαν με το ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης καθώς αναλογίζονται τις συνέπειες στις δικές τους οικονομίες;
Επίσης ποιος θα φανταζόταν πως μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στο αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών;