1) Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…
Η κομμουνιστική αριστερά που έλκει την καταγωγή της από τον Μάρξ, τον Λένιν και το Στάλιν νιώθει αλλεργία για την δημοκρατία. Την αποκαλούν περιφρονητικά αστική δημοκρατία και πολύ ορθά την θεωρούν την μορφή της πολιτικής έκφρασης του οικονομικού συστήματος που ονομάζουν καπιταλισμό.
Η άλλη αριστερά, του δημοκρατικού σοσιαλισμού έλκει την καταγωγή από τον πατριάρχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας τον Εντουαρντ Μπέρνσταϊαν… Η διαφορά μεταξύ των δυο αφορά στο σεβασμό ή όχι του πολιτικού συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ακόμη και στα γραφεία των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, δέσποζαν τα πορτραίτα του Μάρξ και του Λένιν… Για την υπόλοιπη αριστερά δεν τίθεται καν το ερώτημα.
Γενικώς ο Μπέρνσταϊν στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστος…
Ίσως έτσι εξηγείται η «αλλεργία» της αριστεράς για τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Οι σκέψεις αυτές αναδύθηκαν αυθόρμητα προ ημερών όταν ηγέτης αριστερού κόμματος δήλωσε ευθαρσώς (άγνωστο αν ήταν εν τη αφελεία ή τη ειλικρίνειά του) πως αν λάβει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν θα την καταθέσει, αλλά θα καλέσει τον λαό να συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα.
Στις δημοκρατίες ισχύει η αρχή της δεδηλωμένης. Ήτοι, κυβερνά αυτός ή αυτοί που στην Βουλή συγκεντρώνουν την προτίμηση ή την ανοχή τουλάχιστον 151 βουλευτών που συνιστούν το 50% συν έναν του συνόλου των τριακοσίων.
Οι τριακόσιοι εκπροσωπούν την βούληση των 11 εκατ. ελληνικού λαού και εκφράζεται μέσω της καθολικής μυστικής ψηφοφορίας.
Το εμβαδόν της Πλατείας Συντάγματος συμπεριλαμβανομένων των δρόμων μέχρι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη υπολογίζεται πως φτάνει τα 25.300 τετραγωνικά μέτρα. Αν υποθέσουμε πως σε κάθε τετραγωνικό μέτρο χωράει 1,5 άτομο (αν θα δοκιμάσετε για λίγη ώρα θα νιώσετε δυσάρεστα) και χωρίς να αφαιρέσουμε δένδρα, παγκάκια, σκάλες, χωράνε περίπου 37.950 άτομα…
Κατά συνέπεια η συνάθροιση 100.000 ατόμων απαιτεί την κατάληψη σχεδόν όλου του κέντρου της πρωτεύουσας…
Ο αριθμός των 100.000 αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από το 1% του καταγεγραμμένου πληθυσμού της χώρας.
Η αριθμητική αυτή προσέγγιση των μεγεθών μας βοηθά να κατανοήσουμε και την υπερβολή που κρύβουν εκφράσεις του τύπου « σείστηκε το Σύνταγμα ένα εκατομμύριο βροντοφώναξε…».
Ευτυχώς…
Πως θα ήταν η μεταπολεμική Ελλάδα αν το Δεκέμβρη του ’44 και κυρίως το καλοκαίρι του ’49 στο Γράμμο, είχε νικήσει η κομμουνιστική αριστερά αντί να ηττηθεί στο αδελφοκτόνο εμφύλιο;
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στη Βουλγαρία, την ΠΓΔΜ και την Αλβανία και γιατί;
Πήγε κάτι στραβά σε αυτές τις χώρες και μετά μερικές δεκαετίες κομμουνιστικού καθεστώτος με την κατάρρευση, οι πληθυσμοί τους βγήκαν πιο φτωχοί απ’ ό,τι εισήλθαν σε αυτή την περιπέτεια, οπότε αν διορθωθούν τα όποια λάθη, τα πράγματα να πάνε καλύτερα στο επόμενο πείραμα;
Καταλαβαίνω απόλυτα πως νοιώθουν άνθρωποι που θυσίασαν τη ζωή τους σε ένα απατηλό όραμα και η πραγματικότητα φάνηκε τόσο αδυσώπητα σκληρή μαζί τους, που το κονιορτοποίησε όσο βρίσκονταν ακόμη εν ζωή.
Έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον.
Εκτιμώ τους ανθρώπους που αφοσιώνονται σε σκοπούς που θεωρούν πως είναι ανώτεροι και διέπονται από αλτρουιστικές διαθέσεις.
Περισσότερο εκτιμώ όμως τους ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους όσο και αυτό αποδεικνύεται ενίοτε οδυνηρό.
Οτίτλος του σημερνού άρθρου, Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι… είναι δανεισμένος από το βιβλίο του 83χρονου σήμερα κ. Τάκη Λαζαρίδη.
Ο κ. Λαζαρίδης ήταν κομμουνιστής ήδη από τα δύσκολα χρόνια των αρχών του ’50 και όπως οι περισσότεροι τότε πέρασε πολλά χρόνια στις φυλακές. Ήταν μάλιστα συγκρατούμενος με τους θρύλους της κομμουνιστικής αριστεράς Ν. Μπελογιάννη και Ν. Μπάτση που εκτελέστηκαν την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Στο Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι, αποτυπώνει με ειλικρίνεια τα δεινά που θα είχε υποστεί ο τόπος αν στον εμφύλιο είχε νικήσει η δική του πλευρά.
Βλέπε: Ευτυχώς…
2) Στην τελική ευθεία…
Μένουν ελάχιστες συνεδριάσεις μέχρι τις εκλογές και η αγορά είναι πιθανό να προσπαθήσει να προεξοφλήσει τα πιθανά σενάρια συγκυβέρνησης της επόμενης μέρας.
Οι δημοσκοπήσεις έχουν «σιγήσει» και κατά συνέπεια ό,τι μαθαίνουμε πλέον ενδέχεται να αποτελεί μέσο εντυπωσιασμού και επηρεασμού της κοινής γνώμης.
Ο Γενικός Δείκτης σε αυτή τη φάση είναι πιο αντικειμενικός μάρτυρας καθώς το ταμπλό είναι αυτό που πάντα λέει την αλήθεια.
Μέχρι προχθές πάντως δεν έδειχνε κάποια αισιόδοξη εκδοχή του μέλλοντος.
3) Αυτοί που μας χρεοκόπησαν δεν μπορούν να μας σώσουν…
Αξιότιμε κύριε Στούπα,
Το να γράφει κάποιος έγκριτος δημοσιογράφος όπως είσαι εσύ, ακατανόητα πράγματα, είναι εν τινί μέτρω δικαιολογημένο διότι δεν μπορεί να είναι κανείς παντογνώστης και να έχει επιστημονική άποψη επί όλων των θεμάτων και προ πάντων εάν πρόκειται για οικονομικά θέματα, που είναι από τα πιο δύσκολα. Είπαμε για αυτά δεν σας ψέγω, αλλά σαν έγκριτος δημοσιογράφος που είσαι δεν δικαιολογείσαι να γράφεις ανακρίβειες και να αναπαράγεις ψεύτικα και παραπλανητικά στοιχεία (κυρίως στατιστικά).
Α) Που το είδατε κύριε Στούπα ότι οι άνεργοι είναι 1 εκατομμύριο; ή μήπως αναφέρεσαι πριν από 1,5- 2 χρόνια;
Έχεις βγει έξω από το γραφείο σου να δεις τι γίνεται; 1000 άνθρωποι την ημέρα χάνουν την δουλειά τους, το έχεις πάρει χαμπάρι; Και το χειρότερο χωρίς καμία ελπίδα να ξαναβρούν δουλειά, όσο και να ζήσουν.
Β) Τα άκρα αν και δεν τα είδαμε να κυβερνούν ποτέ στην Ελλάδα, συμφωνώ και εγώ ότι αν κυβερνήσουν θα έχουμε άσχημα αποτελέσματα (δεν ξέρω πόσα, αλλά θα έχουμε). Δεν μας εξηγείς όμως πως γίνεται με τα μεσαία κόμματα που μας κυβερνούν όλα τα χρόνια, να έχουμε φτάσει στην απόλυτη καταστροφή και παγκόσμια ξεφτίλα (και η ξεφτίλα κ. Στούπα είναι το χειρότερο αν το αντιλαμβάνεσθε).
Γιατί μας πιέζετε, εμμέσως, λοιπόν (ψυχολογικώς) να ψηφήσουμε τα κόμματα που μας έφεραν μέχρις εδώ και που το σχέδιο (όπως διαδίδεται) είναι να μας πάνε πάρα κάτω, να μας εξαφανίσουν εντελώς;
Εγώ προσωπικώς επειδή μάλλον με πείσατε, θα ψηφίσω για μία ακόμα φορά ένα από τα κόμματα που εμμέσως μεν, πλην σαφώς μας προτρέπετε να ψηφίσουμε.
Εάν όμως η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινωθεί και δεν σωθεί η Ελλάδα όπως πιστεύεις, θα γράφεις κάθε μέρα όπως γράφεις τώρα σε αυτό το site συγγνώμη αγαπητοί αναγνώστες έκανα λάθος σας πήρα στο λαιμό μου, ή θα την κάνεις και εσύ “γαργάρα“ και θα μας ζητάς και τα ρέστα, όπως λέει ο λαός; Αν ζητήσεις συγνώμη έχει καλώς, αλλιώς,
Γιατί το κάνεις αυτό κ. Στούπα; μπορείς να μου απαντήσεις;
Υ.Γ Είναι αναρτημένο στο δικό σας site σήμερα «Η αποτυχία του πειράματος του ευρώ με δύο γραφήματα»
Διάβασέ το και πες μου τι σε κάνει αισιόδοξο
ΝΣ
Απάντηση: Η δουλειά του αρθρογράφου δεν είναι να προτείνει ούτε ποια κόμματα να ψηφίσουν οι αναγνώστες, ούτε ποιες μετοχές να προτιμήσουν και ποιες να αποφύγουν.
Δουλειά του, σε κάθε περίπτωση είναι να σκέφτεται «φωναχτά» για τα προτερήματα και τα ελαττώματα και να αναδεικνύει τις αντιφάσεις και τις «απάτες» που κρύβουν όσα λέγονται και όσα φαίνονται. Κυρίως, δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αναδεικνύει τα ελαττώματα, καθώς τα προτερήματα τα διαλαλούν οι ίδιοι αυτοί που τα έχουν ή νομίζουν πως τα έχουν…
Είναι φυσικό όταν αναδεικνύει τα ελαττώματα μιας πλευράς, οι της άλλη πλευράς να θεωρούν πως πρόκειται για δάκτυλο των αντιπάλων ή διατεταγμένη υπηρεσία. Οι φανατικοί και διατελούντες σε διαταγές, ευκολύνονται να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια…
Δεν έχω την εντύπωση όμως πως η στήλη έχει μεροληπτήσει υπέρ των δυο μεγάλων κομμάτων. Τους χρεώνει την συντριπτική ευθύνη της χρεοκοπίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να αποδέχεται σαν σωτήριο σχέδιο, κάθε «αρλούμπα» των υπόλοιπων μικρότερων κομμάτων τα οποία μόνο λόγω του μεγέθους έχουν μικρότερη ευθύνη για τη χρεοκοπία.
Επίσης το γεγονός πως η στήλη επισημαίνει την πιθανότητα χάους που θα φέρει το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, είναι ένα αντικειμενικό συμπέρασμα. Αν αυτό ενισχύει τις κεντρομόλες δυνάμεις των δυο μεγάλων κομμάτων, όπως λειτουργεί στην περίπτωσή σας, δεν αποτελεί υποκινούμενη σκοπιμότητα αλλά προσπάθεια καταγραφής των πιθανών διεξόδων και αδιεξόδων.
Δεν προτρέπω να ψηφίσετε κανένα κόμμα και πολύ περισσότερο κάποιο από τα δυο μεγάλα που κατά τη γνώμη μου ευθύνονται κατά 80% για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική μας χρεοκοπία.
Αν ήξερα πως θα σωθεί η Ελλάδα με βεβαιότητα, ενδεχομένως να ζητούσα τη ψήφο σας. Δεν ξέρω. Απλά προσπαθώ να συνεισφέρω στο δημόσιο διάλογο εντοπίζοντας αντιφάσεις και απάτες σε αυτά που λένε, όσοι ξέρουν ή νομίζουν πως ξέρουν. Αυτό το κάνω ενίοτε επιτυχώς και ενίοτε ατυχώς κατά πως αναλογεί στο πεπερασμένο των δυνατοτήτων του καθενός μας και της ανθρώπινης φύσης εν γένει.
Αν σας έπεισα, λάθος σας έπεισα… Δεν διαβλέπω κάποια διέξοδο μέσω των δυο μεγάλων κομμάτων, ούτε βεβαίως, με τα σημερινά δεδομένα, χωρίς αυτά.
Διαφωνώ επίσης με «αρλούμπες» να φύγουμε από το μνημόνιο και όλοι θα βρουν δουλειά ή θα επανέλθουν οι μισθοί και οι συντάξεις εκεί που ήταν. Πιστεύω πως το πρώτο μέλημα είναι η παραμονή στην ευρωζώνη, εφόσον αυτή συνεχίσει να υπάρχει και το δεύτερο η δημιουργία συνθηκών παραγωγής πλούτου, ο οποίος και μόνον μπορεί να στηρίξει ένα μέρος του βιοτικού επιπέδου που αποκτήσαμε με δανεικά. Σε όλο το πολιτισμένο κόσμο πλούτο παράγει ο ιδιωτικός τομέας, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό.
Αυτό κατά την γνώμη μου μπορεί να γίνει μέσω του περιορισμού του παρασιτικού κράτους που σπαταλά απαραίτητους πόρους και της καταπολέμησης της γραφειοκρατίας και διαφθοράς.