Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν δυο εξελίξεις στο ελληνικό επιχειρηματικό και οικονομικό γίγνεσθαι χαρακτηριστικές των αιτιών της ελληνική χρεοκοπίας αλλά και της κατεύθυνσης που πρέπει να έχουν οι προσπάθειες εξόδου από αυτήν.
Το πρώτο αφορά την εκδήλωση των προθέσεων της ιδιοκτησίας της Ελληνικής Χαλυβουργίας να βάλει λουκέτο στη μονάδα του Ασπροπύργου που τελεί υπό κατάληψη των εργαζομένων τους τελευταίους εννέα μήνες.
Είναι γνωστή η ιστορία της πτώσης των πωλήσεων πριν ένα χρόνο κατά 40% περίπου, που ανάγκασε την εταιρεία να ζητήσει από τους εργαζόμενους να αποδεχτούν μειώσεις ωρών εργασίας και αποδοχών για όσο χρόνο χρειαστεί προκείμενο να επιβιώσει η εταιρεία και να μην χαθούν οριστικά όλες οι θέσεις εργασίας…
Οι συνδικαλιστές της εταιρείας με σημαντική μερίδα των εργαζομένων δεν δέχτηκαν τις προτάσεις και αποφάσισαν την κατάληψη του εργοστασίου του Ασπροπύργου, που είναι το ένα από τα δυο εργοστάσια της εταιρείας. Το άλλο είναι στο Βόλο. Οι κινητοποιήσεις στη συνέχεια καπελώθηκαν από κόμματα των δυο άκρων που ποντάρουν στην ένταση για ψηφοθηρικούς λόγους αλλά και για λόγους «επαναστατικής γυμναστικής» στα πλαίσια της διατήρησης της συνοχής του κόμματος «επαναστατικού» στρατού.
Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα πως οι χειραγωγοί των συνδικαλιστών και εκμεταλλευτές των προβλημάτων των ανθρώπων του μόχθου που πλήττονται πρώτοι από την κρίση, προσπάθησαν να επιβάλουν ανεπιτυχώς την κατάληψη και στο εργοστάσιο του Βόλου.
Το αποτέλεσμα αυτή της τακτικής είναι να κινδυνεύουν όλοι οι εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς εργασία σε μόνιμη βάση.
Στο βαθμό που το πρόβλημα της εταιρείας ξεκινούσε από την πρωτοφανή ύφεση που πλήττει την ελληνική οικονομία και την οικοδομή όπου απευθύνονται τα προϊόντα της, η λύση του προβλήματος προς την οποία θα έπρεπε να συνεργαστούν μέτοχοι και εργαζόμενοι θα ήταν να βρουν πελάτες έκτος Ελλάδος και όχι η κατάληψη και ο κίνδυνος οριστικού λουκέτου.
Η άλλη περίπτωση…
Το δεύτερο αφορά την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ της διοίκησης της ΜΕΤΚΑ και των εργαζομένων για αυξήσεις της τάξης του 2% στους μισθούς, σε μια εποχή που η πλειονότητα του πληθυσμού αυτής της χώρας έχει χάσει τον ύπνο της για το αν θα καταφέρει να συνεχίσει να έχει οποιοδήποτε εισόδημα από τους προσεχείς μήνες και εκείθεν.
Η ΜΕΤΚΑ από μια μικρή εταιρεία που αναλάμβανε υπεργολαβίες μεταλλουργικών κατασκευών σε έργα εντός της χώρας που αναλάμβαναν ξένοι κολοσσοί έχει εξελιχθεί στο φόβο και τον τρόμο των ανταγωνιστών της στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, της Βορείου Αφρικής και της Μεσοποταμίας.
Περί το 90% των εσόδων της εταιρείας προέρχονται από δραστηριότητες στο εξωτερικό και η ελληνική κρίση φαίνεται πως δεν την ακουμπά, παρά μόνο σε ό,τι αφορά τις έκτακτες εισφορές και την ελληνική γραφειοκρατία. Αυτοί είναι και οι λόγοι που σε κάθε Γενική Συνέλευση των μετόχων οι μέτοχοι της μειοψηφίας πιέζουν τον όμιλο Μυτιληναίου που είναι μέτοχος πλειοψηφίας…
Αν υπολογίσει κάποιος πως ο κύκλος εργασιών της ΜΕΤΚΑ το χρόνο που πέρασε ξεπέρασε το 1 δισ. ευρώ, όταν οι συνολικές εξαγωγές της χώρας δεν ξεπέρασαν τα 20 δισ. ευρώ, αντιλαμβάνεται πως με άλλες 20 επιχειρήσεις σαν τη ΜΕΤΚΑ μια από τις δυο βασικές ρίζες του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας θα ήταν παρελθόν…
Τα δυο βασικά αίτια του ελληνικού προβλήματος είναι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού που έχει συσσωρεύσει το τεράστιο χρέος και έχει χρεοκοπήσει τη χώρα και το εμπορικό έλλειμμα που καταδεικνύει πως η ελληνική ευημερία των τελευταίων δεκαετιών ήταν μια ευημερία με δανεικά.
Με 15-20 επιχειρήσεις σαν τη ΜΕΤΚΑ το ελληνικό εμπορικό έλλειμμα καθώς και αυτό του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα ήταν παρελθόν και θα είχε δρομολογηθεί η βάση μιας βιώσιμης εξόδου της Ελλάδας από την κρίση της χρεοκοπίας που επωάζεται σταθερά τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Βιώσιμη λύση σημαίνει πως μετά από πέντε ή δέκα χρόνια η χώρα δεν θα είναι ξανά στο σημείο μηδέν μιας χρεοκοπίας που βρίσκεται σήμερα, όπως θα συμβεί αν αντί της ανάπτυξης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων επιλέξει απλά μια μονομερή διαγραφή του χρέους ή μια μονομερή διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης.
Αγωνιστικότητα ή ανταγωνιστικότητα;
Τα δυο παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν με ευκρινή τρόπο την ουσία του ελληνικού προβλήματος και τη λύση. Η ανταγωνιστικότητα και η εξωστρέφεια είναι η λύση και όχι η επίδειξη δύναμης μέσω επαναστατικής γυμναστικής των συνδικάτων και η ψηφοθηρία των κομμάτων…
Το πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας δεν αφορά μόνο τους επιχειρηματίες και τους μετόχους αλλά και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα των οποίων οι μισθοί θα συμπιέζονται όσο θα αυξάνεται η ανεργία, αλλά και τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και των συνταξιούχων οι μισθοί και οι συντάξεις των οποίων επίσης θα μειώνονται όσο μειώνονται τα έσοδα από τον ιδιωτικό τομέα.
2) Η «κουρεμμένη»…
Λόγω ασθενείας του ηλικιωμένου πατέρα, διεκπεραίωσα την πληρωμή φόρου εισοδήματος. Οι “κουρεμένες”!!!!! αποδοχές του 2011 από ΤΣΑΥ, Επικουρικό και Δημόσιο (ΕΣΥ βαθμός Δ/ντη, αλλά όλοι με αυτό τον βαθμό έβγαιναν) ανέρχονται σε 51.600 ευρώ προ φόρων!!
Από τα 67 του ως τα 87 ο λογαριασμός σοκάρει.
Θα έπρεπε να έχει 30,000 ευρώ το χρόνο κρατήσεις για σύνταξη για να έρθει ίσα βάρκα ίσα νερά…
Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι ο τραπεζικός που έκανε την συναλλαγή το θεώρησε απολύτως φυσιολογικό ” αφού του τα είχαν κρατήσει….”
Με τις υγείες μας….
Υ.Γ. Θα ψάξω το εκκαθαριστικό του 2009, το “ακούρευτο”…
Παράκληση για ανωνυμία εάν χρησιμοποιηθουν τα στοιχεία.
Δ.Β.
Πηγή:www.capital.gr