Το ελληνικό κράτος έχει κηρύξει ήδη επιλεκτική στάση πληρωμών προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οφειλές προς τις οποίες, εκτός επιστροφής ΦΠΑ, ξεπερνούν τα 6,5 δισ. ευρώ.
Μια επιχείρηση, η οποία δεν εισπράττει από το κράτος, δεν πληρώνει μια άλλη επιχείρηση η οποία την προμηθεύει, η οποία με τη σειρά της έχει πληρώσει και μια άλλη. Όλοι οι κρίκοι αυτής της αλυσίδας θα πρέπει να πραγματοποιήσουν απολύσεις.
Το να καθυστερεί το ελληνικό κράτος την επιστροφή του ΦΠΑ σε μια εξαγωγική επιχείρηση προκειμένου να συνεχίζει να καταβάλει δαπάνες και μισθούς σε οργανισμούς που δεν προσφέρουν καμιά χρήσιμη υπηρεσία, είναι σαν να πυροβολεί κάποιος τα πόδια του συστηματικά και επανειλημμένα, και να διατηρεί την προσδοκία πως με τα χέρια του θα καταφέρει να τερματίσει σε αγώνα ταχύτητας…
Όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα είναι πελατειακό και δεν τολμά να θίξει το παρασιτικό οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίζεται και αντλεί δυνάμεις επιβίωσης το ίδιο.
Οι τράπεζες από την δική τους πλευρά βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο και οι κινήσεις τους αποσκοπούν επίσης στην όπως όπως επιβίωση σήμερα, αδιαφορώντας για το αν έτσι φαλκιδεύουν του αύριο…
Το παρακάτω απόσπασμα από την off the record εξομολόγηση στη στήλη, ενός επιχειρηματία που εξάγει το 90% της παραγωγής του, είναι χαρακτηριστικό:
«Αυτό που λέει ο Σαμαράς για την μείωση του συντελεστή στις επιχειρήσεις από το 20% στο 15%, μοιάζει με το να υπόσχεσαι σε κάποιον που έχει καταπιεί τη γλώσσα και πεθαίνει από ασφυξία τώρα, πως θα του χαρίσεις καινούργια γραβάτα για το καλό κοστούμι.
Τι να τον κάνω εγώ τον μειωμένο συντελεστή φορολόγησης, αν σε έξι μήνες αναγκαστώ να κατεβάσω «ρολά» επειδή το κράτος δεν μπορεί να μου πληρώσει το ΦΠΑ που μου χρωστάει;
Αυτό που χρειάζεται η οικονομία της χώρας επειγόντως είναι ένα μορατόριουμ, μεταξύ Κράτους, Επιχειρήσεων και Τραπεζών.
Το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του, αλλά απαιτεί από τις επιχειρήσεις να πληρώνουν στην ώρα τους και αν δεν το κάνουν στέλνει τον εισαγγελέα με φωτογράφους και κάμερες να απαθανατίσουν πως οι αστυνομικοί περνάνε χειροπέδες στον κάθε πρόσκαιρο λόγω συγκυρίας ή καθ’ έξη κακοπληρωτή.
Ναι, καταλαβαίνω πως το δημόσιο ταμείο έχει δυσκολίες, αλλά ας κάνει ένα προγραμματισμό, δεν απαιτώ να πληρωθώ αύριο, αλλά να γνωρίζω αν αυτό μπορεί να γίνει σε έξι μήνες ή ένα χρόνο.
Ας μου δώσει και ένα χαρτί που να δηλώνει πως σε ένα χρόνο θα μου καταβάλει αυτά που μου χρωστάει, θα βρω εγώ τρόπο να το αξιοποιήσω αυτό χαρτί και να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου.
Ούτε οι τράπεζες είναι καλύτερες. Χαϊδεύουν όσες επιχειρήσεις βρίσκονται υπό χρεοκοπία ή έχουν βαρέσει «κανόνι» και σπρώχνουν στο «γκρεμό» όσες καταφέρνουν ακόμη να πληρώνουν τις υποχρεώσεις στην ώρα τους.
Δεν μπορεί, επειδή είμαι συνεπής, να έρχεσαι κάθε τρεις και λίγο και να μου ζητάς επιπλέον collateral ή επιστροφές δανείων και από τον διπλανό που έχει χρόνια να πληρώσει, να του αναχρηματοδοτείς συνέχεια τις υποχρεώσεις χωρίς επιβαρύνσεις.
Οι τράπεζες λόγω του προβλήματος με την φυγή των καταθέσεων έχουν αναγκαστεί να ανεβάσουν τα επιτόκια για να φέρουν κάποιες πίσω. Όταν η τράπεζα δανείζεται με 6% και κατά συνέπεια αναγκάζεται να δανείσει εμένα με 10-11%.
Με αυτό το επιτόκιο εγώ είμαι «νεκρός» γιατί έχω περιθώριο κέρδους χαμηλότερο. Η τράπεζα θα πρέπει να βρει τρόπο να δανείζεται μέχρι 3% για να δανείζει εμένα με 6% προκειμένου να μπορέσει πάλι η αλυσίδα να πάρει εμπρός και να γυρίζει.
Ας καθίσουν κάτω όλες οι τράπεζες και μαζί με τη συνδρομή του κράτους ας βάλουν πλαφόν στα επιτόκια καταθέσεων στο 3%. Είναι αδιέξοδο αυτό που κάνουν. Στην Ισπανία με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και με την απειλή αποβολής από το ταμείο εγγυοδοσίας οι τράπεζες κατάφεραν και συμφώνησαν να κρατήσουν τα επιτόκια χαμηλά.
Αυτό που προτείνω λοιπόν είναι ένα μορατόριουμ μεταξύ κυβέρνησης, τραπεζών και επιχειρήσεων καθώς γύρω από αυτό το τρίγωνο εξαρτάται όλη η οικονομική δραστηριότητα. Όποια πλευρά του τριγώνου και αν σπάσει θα παρασύρει και τις άλλες στο χάος.
Κάνουν λάθος σε αυτή τη φάση, αν νομίζουν πως η λύση του προβλήματος είναι η μείωση των φόρων. Η λύση είναι η εξασφάλιση ρευστότητας και οι προσπάθειες για σταθεροποίηση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, για να μη βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον που θυμίζει κινούμενη άμμο και απειλεί να μας καταπιεί όλους: Πρώτα τις επιχειρήσεις, μετά τις τράπεζες, ύστερα το κράτος και τέλος τον λαό που θα στο αδιέξοδο θα επιλέξει να αυτοπυροβοληθεί στο κεφάλι επιλέγοντας τα άκρα».
Η χρηματιστηριακή αγορά κινείται με βάση τις προσδοκίες των προγραμματικών και τις εκπλήξεις των αποκρατικοποιήσεων με τις οποίες η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να αλλάξει το κλίμα.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να μην κάνει καμιά απόλυση στο δημόσιο επειδή κάτι τέτοιο αποτελεί ταμπού για τα ειωθότα του ελληνικού «σοβιετικού» πελατειακού κράτους.
Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν πως η τρόικα θα επιμείνει, οπότε θα προκύψει η πρώτη δοκιμασία μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και ενδεχομένως και μεταξύ των μεταρρυθμιστικών και πελατειακών πτερύγων των κομμάτων.
Η έκβαση της δοκιμασίας αυτής θα αποτελέσει και το πρώτο κραχ τεστ για το αν θα αυξήσουμε τις πιθανότητες παραμονής στο ευρώ μέχρι τέλος του χρόνου ή όχι…
Μέχρι τη δοκιμασία αυτή θα έχει να αντιμετωπίσει το κλίμα στις διεθνείς αγορές όπως και τις διαγραμματικές αντιστάσεις που φύονται διάσπαρτες από τούδε και στο εξής…
Φιλικά,
Η εσωτερική υποτίμηση χωρίς μεταρρυθμίσεις, πάταξη γραφειοκρατίας, διαφθοράς, σταθερό και φιλικό φορολογικό πλαίσιο, αίσθημα ασφάλειας, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, δεν μπορεί να αποδώσει. Μοιραία μέχρι να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις οι μισθοί θα συνεχίσουν να πέφτουν.
Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν να πέφτουν οι μισθοί είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η μείωση της ανεργίας προκειμένου να σταματήσει η υπερβολική πίεση της προσφοράς εργασίας.
Ακόμη και αν υπάρξει εξωτερική υποτίμηση οι μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να γίνουν. Η Ελλάδα τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει επί ευρώ τα αντιμετώπιζε και επί δραχμής.
Οι τιμές παραμένουν υψηλές γιατί υπάρχουν υψηλοί φόροι και υψηλά περιθώρια κέρδους σε κλειστά επαγγέλματα, αλλά και γιατί οι αποταμιεύσεις εξασφαλίζουν μέχρι τώρα άκριτη ζήτηση.
Η εσωτερική υποτίμηση χωρίς μεταρρυθμίσεις ναι είναι αδιέξοδο, όπως και η δραχμή χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν θα βοηθήσουν την κατάσταση. Η κοινωνία χρειάζεται να αλλάξει αντίληψη για το επιχειρείν…
4) Ας διαλέξουν…
Βλέπε: Ας διαλέξουν…