1) Ο φόβος της δραχμής καταλύτης των εξελίξεων…
Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που μπορεί να «πεινάσει» είτε στο ευρώ, είτε στην δραχμή, υπό ομαλές συνθήκες. Αυτό μπορεί να συμβεί όμως υπό συνθήκες πανικού του πλήθους και γι’ αυτό δεν είναι πλέον εντελώς παράδοξο κάθε πολίτης να έχει λάβει μέτρα «άμυνας» απέναντι σε τέτοιες εξελίξεις.
Δυστυχώς για το πολιτικό σκηνικό της χώρας ισχύει η ρήση τα παιδία παίζει. Αντί να κάνουν κυβέρνηση και να απομακρύνουν αυτό τον κίνδυνο, αποφάσισαν να πάνε ξανά σε εκλογές…
Μεταπολίτευση…
Δυστυχώς οι πολιτικές εξελίξεις δεν εμπνέουν την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που χρειάζεται ο μέσος πολίτης για να έχει προβλέψιμη συμπεριφορά και ως εκ τούτου να προκύπτει σταθερότητα.
Στο πολιτικό σκηνικό όπως κατέγραψαν οι πρόσφατες εκλογές και συνεχίζουν να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η απόρριψη. Δεν είναι ακόμη ορατό κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα.
Χαρακτηριστική είναι η διαπίστωση πως το 81% του εκλογικού σώματος στις 6 Μαΐου απέρριψε την Νέα Δημοκρατία και το 87% το ΠΑΣΟΚ. Ήτοι πάνω από το 80% απορρίπτει το δικομματισμό της μεταπολίτευσης που οδήγησε την οικονομία στη χρεοκοπία, αφού εξέθρεψε πρώτα την κοινωνική και την πολιτική χρεοκοπία.
Επίσης το 83% απορρίπτει τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλο πόλο που προβάλει σαν καταφύγιο του πελατειακού κράτους που έχτισαν οι άλλοι δυο λόγω του λαϊκισμού του να υπόσχεται σε όλους το μερίδιό τους από το μοντέλο της χρεοκοπίας.
Είναι φανερό πως οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να εγγυηθούν την ομαλή μετάβαση στην νέα μεταπολίτευση.
Το σκηνικό θυμίζει την προσπάθεια του δικτάτορα Παπαδόπουλου όταν με το διορισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη προσπάθησε να ορίσει το περίγραμμα μιας ελεγχόμενης μετάβασης στην δημοκρατία.
Το ρόλο του Μαρκεζίνη έχει αναλάβει η ηγεσία των τριών μεγάλων κομμάτων, καθώς υπόσχεται μια ελεγχόμενη μετεξέλιξη.
Το «ατύχημα» της κατάληψης του Πολυτεχνείου το’73 όμως οδήγησε στην ανατροπή του σκηνικού και η τραγωδία της Κύπρου σε κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος.
Βέβαια, τότε η οικονομία δεν ήταν χρεοκοπημένη, το δημόσιο μπορούσε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και κυρίως η χώρα διέθετε ισχυρό παραγωγικό ιστό μετά από 20 χρόνια δυναμικής ανάπτυξης.
Σήμερα η νέα μεταπολίτευση θα πρέπει να γίνει εν μέσω αδυναμίας του κράτους να εκπληρώσει βασικές υποχρεώσεις και με το παραγωγικό ιστό διαλυμένο. Και κυρίως εν μέσω ενός και πλέον εκατομμυρίου ανέργων και εκτεταμένων στρωμάτων νεόπτωχων. Τούτο σημαίνει πως θα χρειαστεί να διαμορφωθούν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί με νέα κόμματα και πρόσωπα που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Το νέο αυτό σκηνικό θα πρέπει να ορίσει τις παραμέτρους της οικονομικής μετάλλαξης της χώρας από ένα κρατικοδίαιτο παρασιτικό μοντέλο σε κάποιο πιο παραγωγικό. Από μόνο του αυτό σημαίνει αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
Αυτή η διαδικασία ενέχει τον κίνδυνο ενός ατυχήματος εξόδου ή αποπομπής από το ευρώ που εκτός από τις καταστροφικές άμεσες οικονομικές συνέπειες θα βάλει σε κίνδυνο τη γεωπολιτική θέση της χώρας που ορίζει την πορεία στα διακόσια χρόνια του ελληνικού κράτους από την Ανατολή προς την Ευρώπη και τη Δύση.
Η Ευρώπη έχει δεδομένο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό στίγμα. Όταν κάποιος προβάλει την φιλοευρωπαϊκή του ταυτότητα την ορίζει σαφώς με βάση αυτό που είναι η Ευρώπη και τις αξίες που πρεσβεύει. Τις αξίες του ουμανισμού, του διαφωτισμού, της δημοκρατίας, της οικονομία της αγοράς και του κοινωνικού κράτους.
Το αναφέρω αυτό γιατί παρατηρώ ότι η ηγεμονική δύναμη της αριστεράς που ψαρεύει στα θολά νερά, προβάλει το φιλοευρωπαϊσμό της κυρίως με γεωγραφικούς όρους, αφήνοντας όλα τ’ αλλά σε θολό τοπίο μιας άλλης Ευρώπης που οραματίζονται κάποιες ευάριθμές μειοψηφίες που συνοδοιπορούν μαζί της αλλά δεν ορίζουν το μέσο όρο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.
Το ζητούμενο μεσοπρόθεσμα τις επόμενες εβδομάδες μέχρι τις εκλογές αλλά και τους κρίσιμους μήνες μετά από αυτές είναι να αποφύγουμε ένα ατύχημα στο τραπεζικό σύστημα, την καταβολή μισθών και συντάξεων, τον πανικό στα ράφια.
Μακροπρόθεσμα το ζητούμενο είναι να αποφύγουμε κάποια εθνική καταστροφή όπως πολύ πιθανά θα δρομολογήσει η απομάκρυνση από το ευρώ και την Ευρώπη.
Βλέπε: Οι πρώτες συνέπειες της επιστροφής στη δραχμή…
Απάντηση: Βεβαίως και μπορεί να το πράξει. Το ελληνικό κράτος εντός των ορίων της εθνικής κυριαρχίας του μπορεί να αποφασίσει οτιδήποτε θεωρεί σκόπιμο για την διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος. Εξάλλου πριν δυο δεκαετίες υπήρχε αυστηρός έλεγχος στην κατοχή ξένου συναλλάγματος και την μετακίνησή του εντός κι εκτός συνόρων. Ο Ρούσβελτ όταν είχε αναλάβει τη εξουσία είχε απαγορέψει την κατοχή χρυσού από ιδιώτες, πέραν των κοσμημάτων που είχαν συναισθηματική αξία.
3) Μόνο με ισχυρό σοκ θα αλλάξουμε νοοτροπία…
Βλέπε: Μόνο με ένα ισχυρό σοκ θα αλλάξουμε νοοτροπία…
Καλημέρα,
αμβάνοντας υπόψιν την κατάσταση της χώρας την οποία απολύτως εύστοχα περιγράφετε στα άρθρα σας, θεωρείτε ότι υπάρχει κίνδυνος να μην δοθούν οι προβλεπόμενες επιχορηγήσεις εγκεκριμένων επενδυτικών προτάσεων των οποίων έχει ήδη αρχίσει η υλοποίηση, στο πλαίσιο ενίσχυσης μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων.
Φιλικά,
Γίωργος Π.
Υ.Γ. – Συγχαρητήρια για την στήλη σας – δυστυχώς θεωρώ ότι είστε από τις λίγες λογικές φωνές που απέμειναν στον τόπο !!
Υ.Γ.2. – Αν θελήσετε να μου απαντήσετε απευθείας από το capital.gr θα προτιμούσα να διατηρηθεί η ανωνυμία μου.
Πηγή:www.capital.gr