1) Σύντροφοι δεν «ψιχαλίζει»… Περί υποχρεωτικής δέσμευσης μέρους καταθέσεων…
Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε δυο επικίνδυνα περιστατικά που καταδεικνύουν πως η κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Η αδυναμία του κράτους να επιβάλει το νόμο σε διάφορες μειοψηφίες που αυθαιρετούν, οδηγεί μοιραία στην αυτοδικία όσων θίγονται καθώς η κρίση τους οδηγεί σε απόγνωση.
Στη Χαλκιδική οι μεταλλωρύχοι ήρθαν στα χέρια με τους τοπικούς φορείς που εναντιώνονται στη λειτουργία των ορυχείων χρυσού. Οι τελευταίοι με το συνήθη τρόπο της τελευταίας 30ετίας θεώρησαν σκόπιμο να εμποδίσουν τις δραστηριότητες της εταιρείας στην περιοχή…
Δεν μπορώ να καταλάβω πως θα έρθει ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, όταν καμιά τοπική κοινωνία δεν δέχεται στα όρια της περιοχής της ούτε ανεμογεννήτριες, ούτε ιχθυοκαλλιέργειες, ούτε καν στρατόπεδα παράνομων μεταναστών. Ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στη νοοτροπία πως τα χρήματα τα φέρνει ο πελαργός κάθε τέλος του μήνα. Αρνούμαστε στα όρια της περιοχής μας κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, εκτός αν είναι τράπεζα ή δημόσια υπηρεσία.
Την ίδια εβδομάδα επίσης τα συνδικάτα στις ακτοπλοϊκές που τόσο απερίσκεπτα έδεσαν τα πλοία, διέκοψαν όπως-όπως την απεργία, υπό τις απειλές των παραγωγών της Κρήτης, με πρόσχημα τις γραπτές εγγυήσεις της υπουργού όσων τους είχε πει την προηγουμένη προφορικά. Η απόφαση της αναστολής ελήφθη με ψήφους 9 έναντι 5.
Πριν μερικές εβδομάδες το σωματείο του εργοστασίου της Χαλυβουργίας Βόλου κατήγγειλε το ΠΑΜΕ, πως προσπάθησε να παρεμποδίσει τους εργαζόμενους να προσέλθουν στις εργασίες τους. Οι τελευταίοι δεν είχαν αποφασίσει απεργία, αλλά το ΠΑΜΕ θεωρεί δικαίωμά του να κλείσει τα εργοστάσια παρά τις αντίθετες αποφάσεις των εργαζόμενων σε αυτά. Βλέπε: Επίθεση Χαλυβουργών κατά ΠΑΜΕ και ΚΚΕ
Δεν είναι κάτι παράδοξο, έτσι αποφασίζει και διατάσσει στη χώρα μας η συνδικαλιστική νομενκλατούρα συνολικά με βάση κάποιο εγκεφαλικό ιδεολογικό “επαναστατικό” δίκαιο. Έτσι γέμισε την Ελλάδα με «κουφάρια» εργοστασίων.
Είναι αλήθεια πως από την μιά, οι επιδοτήσεις σε ημέτερους «επιχειρηματίες» που άφησαν «σκελετούς» από μπετόν και επένδυσαν σε Πόρσε και βίλες και από την άλλη μια μειοψηφία που ήλεγχε τα συνδικάτα, αποσάρθρωσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Όσο υπήρχαν δανειστές πρόθυμοι να δανείσουν τις ελληνικές τράπεζες, αλλά κυρίως το ελληνικό κράτος για να πληρώνει αργομισθίες και προνοιακά επιδόματα σε όποιον είχε «δόντι», οι αντιδράσεις όσων έχαναν τις δουλειές τους ήταν μηδαμινές και εξαφανίζονταν στην μακαριότητα της ευημερίας με δανεικά.
Το κράτος διόριζε δεξιά και αριστερά, πληρώνοντας με δανεικά. Όταν μπήκε λουκέτο π.χ. στην Πιρέλι, ένα σημαντικό μέρος απορροφήθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής και εκτόνωσε τις πιέσεις.
Έτσι πορεύτηκε το σύστημα της χρεοκοπίας μας για δεκαετίες. Την ώρα που ήρθε ο λογαριασμός, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας φωνάζουν για τους σκληρούς όρους των δανειστών και τη συνωμοσία του διεθνούς κεφαλαίου.
Έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε αυτή τη στήλη, στην ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη χώρα μας, που έχει επιβάλλει την αυθαίρετη άποψη πως ο μόνος νόμος που ισχύει, είναι το δίκιο του εργάτη. Φυσικά χωρίς βιομηχανία, όπως απαιτούν οι γραφές και άρα εργατών, το ρόλο του υποκειμένου της ιστορίας ενδύθηκε η πελατεία της δημοσιοϋπαλληλίας.
Μάλιστα, με σύμμαχο την βοήθεια κάποιων, αντιμνημονιακών τώρα, εργατολόγων, που πλούτισαν μέσω της βιομηχανίας νομικών προσφυγών που έστησαν, πιθανόν σε συνέργεια με το διεφθαρμένο κράτος, κατάφεραν να εκτινάξουν τις δαπάνες και τα ελλείμματα στον «ουρανό» της χρεοκοπίας.
Το αυγό το φιδιού…
Η τραγικότητα της ελληνικής αριστεράς έγκειται στην αδυναμία της να διδαχτεί από την ιστορία και τα λάθη της, πόσο μάλλον από τα λάθη των άλλων. Το φαινόμενο της Βαϊμάρης δεν την προβλημάτισε ποτέ. Το ισχυρό κίνημα των Σπαρτακιστών, που μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες άθροιζε σημαντική πλειοψηφία στη γερμανική κοινωνία, με τον χωρίς όρια βερμπαλισμό και την ανοχή στην επαναστατική παραβατικότητα, έθισε την κοινωνία στις πρακτικές με τις οποίες στη συνέχεια επέβαλε ο Χίτλερ την εξουσία του. Οι Σπαρτακιστές συνετρίβησαν από την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών, αλλά η αξία του παραδείγματος έγκειται στην μεταστροφή των οπαδών της αριστεράς συνολικά στο ναζισμό.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είχαμε τις δημόσιες τοποθετήσεις κομμάτων και βουλευτών πως δεν αποδέχονται την ουσία και εξουσία του συντάγματος. Άλλες συνιστώσες για λόγους ψηφοθηρίας νομιμοποίησαν πρακτικές πεζοδρομίου μεταφέροντας τις πρακτικές ανομίας από το περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτό αποδεικνύεται τραγική τακτική για τη συνέχεια.
Στην περίοδο της κρίσης ο «οργανισμός» που είχε εθιστεί στη λογική πως όλα νόμιμα είναι, με μεγάλη ευκολία ανέχεται παρόμοιες πρακτικές και από το άλλο άκρο, επιβραβεύοντας θαυμαστές του αγκυλωτού σταυρού με πιθανή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Φυσικά όλα αυτά θα παρέμεναν περιθωριακά φαινόμενα, αν υπήρχε κράτος που να επιβάλει τη δημοκρατική νομιμότητα παντού και πάντα. Όχι μόνο στα πανεπιστήμια που επί εβδομάδες παρεμποδίζονται οι δημοκρατικές διαδικασίες.
Έχουμε επισημάνει πως οι βασικοί λόγοι που το κράτος δεν εφαρμόζει την δημοκρατική νομιμότητα παντού και πάντα είναι η διάλυση, λόγω της πελατειακής αναξιοκρατικής υφής του, και η ενοχή που νιώθει για τους ίδιους λόγους.
Σε περιόδους κρίσεις τα άκρα ενισχύονται. Στην αρχή το ακροαριστερό και μετά το ακροδεξιό, γιατί εκφράζει ακόμη πιο ανορθολογικό και θυμικό λόγο, ο οποίος αγγίζει το έθνος. Το βασικό σημείο αναφοράς με το οποίο μεγαλώνουμε όλοι τους λίγους τελευταίους αιώνες όπου προσδιορίστηκε αυτή η έννοια ιστορικά για τις ανάγκες θεμελίωσης των εθνικών κρατών.
2) Εκλογική μεταβλητότητα…
Αδιάφορη συνεδρίαση η χθεσινή με ισχνό όγκο συναλλαγών. Η αναβολή για ένα μήνα της ολοκλήρωσης των λεπτομερειών ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, προβληματίζει την αγορά για την σκοπιμότητά της.
Επί της ουσίας αναβολή για ένα μήνα, μπορεί να σημαίνει και μετά τις εκλογές υπό την αιγίδα της νέας κυβέρνησης.
Αυτό σημαίνει όμως πως πηγαίνει πίσω και η περίοδος των ανακεφαλαιοποιήσεων και άρα και της δυνατότητας να ενσταλάξουν στην πραγματική οικονομία ρευστότητα. Ίσως κρύβει και κάποιες σκοπιμότητες….
Παρά ταύτα στην αγορά συνεχίζονται οι «σποραδικές» επιμέρους εκρήξεις κυρίως περιπτώσεων που προεξοφλούν δικές τους εξελίξεις.
Αν δεν υπάρξει ανατροπή σκηνικού στις εκλογές οι πιθανότητες να ακολουθήσει χρηματιστηριακή έκρηξη αυξάνονται.
Προς το παρόν δραμαμίνες γιατί μπαίνουμε στην περίοδο των δημοσκοπήσεων, οι οποίες σε αντίθεση με τις εκλογές ενίοτε αποτελούν το μέσο εκδίκησης της κοινής γνώμης. Βλέπε: Σποραδικές “εκρήξεις” με νόημα;
3) Υποχρεωτική αγορά ομολόγων για καταθέτες;
Αγαπητέ Κώστα,
Έγραψες πως οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες θα γίνουν ασφαλείς όταν σταδιακά τους επόμενους μήνες θα οριστικοποιηθεί η παραμονή στο ευρώ.
Πόσο θεωρείς πιθανό σε μια επόμενη προσπάθεια αναδιάρθρωσης του χρέους, να υποχρεωθούν οι καταθέτες να επενδύσουν ένα μέρος σε ελληνικά ομόλογα;
Ρωτώ γιατί το άκουσα πολλές φορές αυτό το σενάριο τις τελευταίες μέρες…
Ρ.Κ.
Απάντηση: Είναι δύσκολο να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο καθώς θα δυσκόλευε την επάνοδο των καταθέσεων που έχουν φύγει στο εξωτερικό. Έχω την εντύπωση όμως πως το σενάριο αυτό ακούστηκε γιατί γράφτηκε κάτι σχετικό σε άρθρο του καθηγητή κ. Γ. Αγαπητού, στην ελληνική έκδοση του Foreign Affairs στο τεύχος Μαρτίου που κυκλοφορεί.
Εκεί ο κ. Αγαπητός μεταξύ των μέτρων που προτείνει είναι και το εξής: «Έκδοση ομολόγων και υποχρεωτική αγορά τους από τους κατόχους πλούτου και τραπεζικών καταθέσεων (εσωτερικού εξωτερικού) η οποία σε συνδυασμό με το PSI θα εξασφαλίσει βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους». Ο καθηγητής έχει διατελέσει και υπουργός οικονομικών στη κυβέρνηση Ζολώτα.
4) Θα ξαναζήσουμε την δεκαετία του 1930 ή του 1970;
Το διεθνές νομισματικό σύστημα βασίζεται σε μόλις δύο νομίσματα: το δολάριο και το ευρώ. Μαζί, αντιπροσωπεύουν περίπου το 90% των συναλλαγματικών αποθεμάτων που κατέχονται από τις κεντρικές τράπεζες και τις κυβερνήσεις.
Βλέπε: Θα ξαναζήσουμε την δεκαετία του 1930 ή του 1970;
Πηγή:www.capital.gr