Ο καλλιτέχνης, γνωστός τραγουδιστής, έχει ήδη βγει στη σκηνή μεγάλου νυχτερινού κέντρου στην Ιερά Οδό.
Αφού τραγούδησε τις γνωστές του επιτυχίες, ενημέρωσε τους θαυμαστές του, που είχαν κατακλύσει το μαγαζί, ότι «τώρα θα πούμε κάποια αντιστασιακά τραγούδια».
Μια οθόνη ξεπρόβαλε πίσω του, στο πάνω μέρος της σκηνής, και την ώρα που ακούγονταν τραγούδια -όπως το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» -, το κοινό παρακολουθούσε φωτογραφίες και πλάνα από γεγονότα, όπως η δολοφονία του Σολωμού Σολωμού στην Κύπρο, από διαδηλώσεις στην Αθήνα και συμπλοκές μεταξύ μεταναστών. Ο αοιδός έραινε με τα γαρίφαλα, που του πετούσαν οι θαυμαστές του, τις φωτογραφίες του Σολωμού και στη συνέχεια, μετά από ένα κρεσέντο λαϊκισμού με κάθε είδους «πατριωτικά» σχόλια, περάσαμε στις θεωρίες συνομωσίας:
Στο στόχαστρο του καλλιτέχνη μπήκαν οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, ελληνικοί και πολυεθνικοί, που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Αυτοί είναι – σύμφωνα με τον ίδιο – οι οχτροί, που μπήκαν στην πόλη, που ευθύνονται για όλα, που θέλουν το κακό μας, να αλώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Το κοινό από κάτω τον αποθέωνε όλο και περισσότερο. Και εκείνος, με περισσή ευκολία, συνέχιζε με το λαϊκίστικο οίστρο του.
Ξεχνούσε προφανώς ότι τα πρώτα τραπέζια, που κάνουν τους μεγάλους λογαριασμούς και με τα οποία επιδιδόταν επί ώρα σε συνεχή λουλουδοπόλεμο, αποτελούνται κυρίως από ιδιοκτήτες ή στελέχη των συγκεκριμένων επιχειρήσεων.
Ξεχνούσε προφανώς ότι και οι περισσότεροι από τους υπολοίπους, που πληρώνουν για να τον δουν, είναι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις.
Ξεχνούσε προφανώς ότι, πάνω απ΄ όλα, σε τέτοιες εποχές, ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να λέει την αλήθεια στον κόσμο και να μην επιδίδεται σε εμφανίσεις εθνικιστικής χροιάς και σε σχόλια, που συντηρούν τις θεωρίες συνομωσίας.
Γιατί, η συνομωσιολογία κάθε άλλο παρά ωφελεί, αλλά – αντίθετα – ενισχύει την τάση απραγίας και μη προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Και, ειδικά αυτή την περίοδο, οι καλλιτέχνες οφείλουν να λένε την άποψή τους, με επιχειρήματα και όχι με άναρχες και λαϊκίστικες κραυγές.
Γιατί, η ενίσχυση τέτοιων κατευθύνσεων σκέψης οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις, που μπορεί τελικά να φέρουν άλλου είδους, αλλά επί της ουσίας ίδιους «οχτρούς» μέσα στην πόλη, με αυτούς στους οποίους αναφερόταν ο Νίκος Ξυλούρης.