>
Μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών θα πρέπει να έχουν συντάξει και να έχουν καταθέσει τις προτάσεις και τις στρατηγικές τους για τον απεγκλωβισμό τους από τη ρευστότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Δηλαδή, σε λιγότερο από 30 μέρες θα πρέπει να έχουν λύσει ενδεχομένως το μεγαλύτερο γρίφο, που έχουν κληθεί να διαχειριστούν τα τελευταία χρόνια, εν μέσω μιας διεθνούς συγκυρίας, που κάθε άλλο παρά ευνοϊκή είναι για τέτοιου είδους εγχειρήματα.
Ήδη, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το νέο πακέτο βοήθειας που έχουν εξασφαλίσει, ύψους 30 δισ ευρώ, στην πραγματικότητα είναι 20 δισ, γιατί τα 10 θα “πάνε” για την κάλυψη απωλειών από προγενέστερες εγγυήσεις που είχαν δώσει στην ΕΚΤ για να παίρνουν φτηνά ευρώ, εδώ και περίπου έναν χρόνο. Όμως, και με τα υπόλοιπα 20 δισ, δεν μπορούν να υπολογίζουν σε ρευστότητα μεγαλύτερη των 13 – 15 δισ ευρώ κι αυτή υπό πολύ αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις. Πού θα οδηγήσουν όλα τα παραπάνω, που “περιγράφουν” ένα ασφυκτικό πλαίσιο κίνησης, μέσα στους επόμενους μήνες; Το πιθανότερο εκεί όπου “συμβουλεύουν” εδώ και καιρό οι επικεφαλείς της τρόικας και τα μέλη του οικονομικού επιτελείου, με τη σύμφωνη γνώμη της Τράπεζας της Ελλάδας: στο νέο κύκλο συγκέντρωσης στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Με ή χωρίς την ενεργό ανάμειξη και ξένων “παικτών”, τους οποίους θέλει η τρόικα να πρωταγωνιστήσουν, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το κάνουν. Οχι γιατί δεν βρίσκουν ευκαιρίες επί ελληνικού εδάφους, αλλά επειδή:
α) θεωρούν ότι όσο περιμένουν τόσο πιο κερδισμένοι θα βγαίνουν, αφού οι τιμές θα πέφτουν, άρα θα μπορούν να αγοράσουν (εφόσον το αποφασίσουν) φθηνότερα, ενώ
β) εκτιμούν ότι οι προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας αργούν, οπότε θα αργήσουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Γι αυτό και προτιμούν να περιμένουν.