Αλλαγή όρων του μνημονίου είναι στην πρόθεση των Ευρωπαίων παρά τις ανακοινώσεις της Κομισιόν, όπως μεταδίδουν τα ρεπορτάζ των κορυφαίων μέσων. Οι αναφορές γίνονται με δηλώσεις επίσημου παράγοντα υψηλά ιστάμενου που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του και μιλά ξεκάθαρα για αναδιαπραγμάτευση με βάση την αλλαγή δεδομένων που έχουν συντελεσθεί στην ελληνική οικονομία και που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται.
Πρόκειται μάλιστα για ένα νέο MoU και όλοι αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Ο ίδιος ο Ευρωπαίος παράγοντας μιλά για νέο σημείο αφετηρίας τον Ιούλιο. Ολα αυτά λοιπόν δίνουν πάρα πολύ χώρο για μια νέα αξιόπιστη διαπραγμάτευση με στόχο μια αποτελεσματική εφαρμογή ενός προγράμματος που θα μας διασφαλίσει στο ευρώ. Είναι άστοχο για παράδειγμα να περιμένουμε να επιτευχθούν οι στόχοι των φορομπηχτικών μέτρων σε τέτοια ύφεση, αντί αυτού όμως μπορεί να επιταχυνθούν οι αποκρατικοποιήσεις και η σταδιακή έξοδος από το δημόσιο, προσωπικού που επιβαρύνει, χωρίς να χρειάζεται.
Επίσης είναι αμφίβολο αν πρέπει να επιμείνουν σε αλλαγές στον ιδιωτικό εργασιακό τομέα, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μειώνουν το εισόδημα και την ζήτηση, περιμένοντας ότι αυτό θα μειώσει το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα. Από την άλλη πλευρά πρέπει να ξεκαθαρίσουν πολλοί προβληματικοί μηχανισμοί, που επιβαρύνουν τις δημόσιες δαπάνες όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Για να κερδίσει έδαφος όμως η νέα κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση πρέπει οπωσδήποτε να δείξει δείγματα διαρθρωτικών αλλαγών σε τομείς που όλοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι έμειναν πίσω για να διασωθεί η πολιτική πελατεία. Και από εκεί και πέρα πρέπει η νέα κυβέρνηση να μπει στην λογική του ότι πρέπει να γίνεται τζίρος στην αγορά για να μπορούν να υπάρχουν αντίστοιχα φορολογικά έσοδα Με περικοπές και φορολογίες μόνο, τα αποτελέσματα τα είδαμε.
Η νέα κυβέρνηση θέλει πίστωση χρόνου. Είναι προς το παρόν η μόνη ρεαλιστική λύση. Θα πρέπει όμως να λειτουργήσει περισσότερο με γνώμονα την οικονομία και λιγότερο την πολιτική. Μπορεί;