Την ώρα που το ελληνικό αδιέξοδο βαθαίνει και αυτό φαίνεται από την κατηφόρα του χρηματιστηρίου, οι ελπίδες στρέφονται στις αλλαγές προσανατολισμού της Ευρωζώνης και κυρίως στους Γερμανούς, οι οποίοι φαίνεται ότι τελικά θα παίξουν το χαρτί ελέγχου των τραπεζών. Αυτό μπορεί να έχει συνέπειες και για επικείμενες εξελίξεις στην Ελλάδα ανεξάρτητα δηλαδή των πολιτικών εξελίξεων. Και αυτό γιατί αυτοί, που βάζουν τα λεφτά, δηλαδή ο EFSF θα απαιτήσουν και τον έλεγχο των τραπεζών.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η Μέρκελ θα βρεθεί υπό έντονη πίεση για να συμπεριλάβει αναπτυξιακά πακέτα στην πολιτική της στις 18-19 Ιουνίου οπότε οι G-20 συναντώνται στο Μεξικό. Αυτά αναφέρονται στα διεθνή ραδιοτηλεοπτικά μέσα καθώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει συθέμελα και έχει φτάσει η ώρα των μεγάλων διαπραγματεύσεων.
Η αβεβαιότητα κυριαρχεί στην ελληνική οικονομία και ο προεκλογικός κατήφορος σε όλα τα επίπεδα πρέπει να σταματήσει. Αντίθετα μάλιστα αυτό που πρέπει να προβληματίσει τις ηγεσίες είναι με ποιά χαρτιά θα διεκδικήσουν τα κονδύλια που θα ανακεφαλαιοποιήσουν την οικονομία επί της ουσίας μετεκλογικά. Το πρόβλημα της ΔΕΗ, των ταμείων, των φαρμάκων συνθέτουν τη νέα πραγματικότητα. Εκεί πώς θα γίνει η επανακεφαλαιοποίηση;
Τα κονδύλια της βοήθειας πρέπει να ανακατανεμηθούν και είναι προφανές ότι οι τράπεζες μπορεί να αποτελέσουν ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια της νέας κυβέρνησης αφού οι Γερμανοί τις θέλουν. Παράλληλα πρέπει να απελευθερωθούν κονδύλια που μέσω της ΕΤΕπ ή ενός ευρωπαϊκού και κρατικού πυλώνα θα κινηθούν στρατηγικά στην οικονομία.
Αλλοίμονο αν πάνε τα κονδύλια της επανακεφαλαιοποίησης να αναχρηματοδοτήσουν ετοιμόρροπα μαγαζάκια ή ημέτερους ή μεγαλοκαρχαρίες που έχουν τραβήξει κεφάλαια στο εξωτερικό. Αυτά πρέπει να αποτελέσουν νέες στρατηγικές προτεραιότητες και να ενισχύσουν τις μονάδες που επιβιώνουν και θέλουν να αναπτυχθούν στον τόπο μας. Για την επόμενη μέρα όμως δεν συζητάει κανείς επί της ουσίας. Μας έφαγε το ντιμπέιτ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και καλό θα είναι στις 15 Αυγούστου να γελάμε και όχι να κλαίμε.