Συγκεκριμένα η αμερικανική πρεσβεία σε ανακοίνωσή της αναφέρει τα εξής: “Ενώ η τέχνη δεν θα έπρεπε να λογοκρίνεται, συμπαρατασσόμαστε με το κίνημα “ως εδώ” θέτοντας το ερώτημα αν το δημόσιο θα έπρεπε να χρηματοδοτεί την τέχνη ενός τρομοκράτη”.
Με την σειρά του ο Αμερικανός πρέσβης, David Pearce επισήμανε ότι “η Ομάδα Συγγενών Θυμάτων Τρομοκρατίας “ως εδώ” αμφισβητεί τη χρησιμότητα της δημόσιας χρηματοδότησης για να ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο έργο βασισμένο σε μέρος του βιβλίου τρομοκράτη της 17 Νοέμβρη”.
Ανάμεσα στους πρώτους που εκδήλωσαν την ευθεία αντίθεσή τους με το ανέβασμα της «Ισορροπίας του Nash» από το Νο.1 κρατικό θέατρο της χώρας ήταν η Ντόρα και ο Κώστας Μπακογιάννης, οι οποίοι και κατήγγειλαν αμέσως μια συγκεκριμένη και συστηματική προσπάθεια εξαγνισμού ενός καταδικασμένου σε πεντάκις ισόβια και 25 επιπλέον χρόνια κάθειρξης, σαν δολοφόνος. Η κυρία Μπακογιάννη έγραψε στο twitter «Ο κ. Ξηρός δήλωσε ότι ξεχρέωσε. Θα φέρει πίσω και τους πατεράδες των παιδιών μας;» και στο facebook «Καταδικασμένος ως κατά συρροή δολοφόνος από την ελληνική δικαιοσύνη, θεατρικός συγγραφέας με τα χρήματα του αγρίως φορολογούμενου ελληνικού λαού, τι άλλο θα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να εξαγνίσει τον τρομοκράτη Σάββα Ξηρό;»
ΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
«’Καμιά ιδέα δεν μπορεί να δικαιολογήσει εγκλήματα εναντίον της ανθρώπινης ζωής’. Με αυτή τη φράση τελειώνει το κείμενο της παράστασης η ‘Ισορροπία του Nash’ που παρουσιάζεται από 15 έως 31 Ιανουαρίου (8 παραστάσεις) στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Και αυτό είναι το μήνυμα που ‘παίρνουν μαζί τους’ οι θεατές της παράστασης.
Η συγκεκριμένη παράσταση με την ευθύνη της σκηνοθέτιδας Πηγής Δημητρακοπούλου χρησιμοποιεί ως devised theatre αποσπάσματα από τους ‘Δίκαιους’ του Αλμπέρ Καμύ, καθώς και αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού για να καταδείξει την παναθρώπινη ιδέα ότι η βία δεν είναι λύση.
Η δικαιοσύνη δίκασε για πάντα τους εγκληματίες-τρομοκράτες. Το θέατρο σαν τέχνη δεν έρχεται να ξαναδικάσει, αλλά να αναδείξει καίρια ανθρώπινα προβλήματα. Είναι χώρος δημόσιου διαλόγου.
Η Πειραματική Σκηνή ως τόπος έρευνας νέων καλλιτεχνών οφείλει να καταπιάνεται και με επικίνδυνα θέματα ακόμη και αν πατάει στην κόψη του ξυραφιού»