Η Ελλάδα αποχαυνωμένη, ασχολείται με τον μικρόκοσμο της πολιτικής,
κοινοβουλευτικής και κοινωνικής ανωριμότητάς της.
Αναζητά απελπισμένα λύσεις από το ένδοξο και φαύλο παρελθόν της
ενώ οι παγκόσμιες γεωπολιτικές συνθήκες απαιτούν άλματα προς το μέλλον…
Βουλευτές και υπουργοί, διορίζουν φίλους, συγγενείς
και κομματάρχες του χωριού, μόνο και μόνο γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν.
Επιχειρηματίες της δεκάρας συνωστίζονται στα πολιτικά γραφεία,
πιέζουν για μια επιδότηση, μια «ειδική ρύθμιση»
που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν για λίγο ακόμη…
Πολιτικοί παλαιάς κοπής, επαρχιώτες ηγέτες μιας άλλης εποχής,
προσπαθούν απεγνωσμένα να συντηρήσουν τις …
…παραδοσιακές μεθόδους άσκησης της εξουσίας,
μιας εξουσίας που μοιράζει παροχές με τα δανεικά
και υποθηκεύει το μέλλον του λαού στους δανειστές.
Το μέλλον όμως ήρθε. Είναι εδώ.
Αυτοί που στο παρελθόν μας δάνειζαν απλόχερα, δυσκολεύονται σήμερα οι ίδιοι να δανειστούν.
Η εύκολη χρηματοδότηση πέθανε. Τα εύκολα δανεικά τελείωσαν.
Παντού στο κόσμο, οι κυβερνήσεις της αναπτυγμένης Δύσης
βρίσκονται αντιμέτωπες με το βουνό του Δημοσίου Χρέους και τις οροσειρές των ελλειμμάτων.
Κι αυτοί ονειρεύονται την επιστροφή στη δραχμή. Να έχουμε έλεγχο –λένε- του εθνικού μας πλούτου…
Να επαναλάβουμε τις πρακτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάντια.
Ακριβώς αυτή την εποχή, την ώρα που οι κυβερνήσεις οφείλουν να συνεργαστούν στενά για να
διαχειριστούν τα τρισεκατομμύρια των ομολόγων που μολύνουν το αίμα κάθε οικονομίας,
οι πολιτικοί παλαιάς κοπής, οι παλιομοδίτες λαοπλάνοι που στηρίζουν την εξουσία τους
μόνο σε «εξυπηρετήσεις» κομματικών φίλων και ειδικών κοινωνικών ομάδων,
με αντάλλαγμα μια βραχύβια πελατειακή σχέση,
υποχρεώνονται να προσαρμοστούν στην νέα σκληρή πραγματικότητα.
Καμία εθνική οικονομία, μόνη της, δεν μπορεί.
Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να ασκήσει «εθνική πολιτική».
Γιατί στη σημερινή συγκυρία «εθνική πολιτική» σημαίνει απομόνωση,
απώλεια συμμαχιών, πτώχευση και εθνική καταστροφή.