Αυθεντικές συζητήσεις από τους δρόμους και τις φιλικές συγκεντρώσεις μιας αγχωμένης, τραυματισμένης πολιτείας…
Του ΧΡΗΣΤΟΥ Ν. ΚΩΝΣΤΑ
Ο φόβος της δραχμής, ο εφιάλτης μιας πολύμηνης έλλειψης ρευστού στην οικονομία, η ανθρώπινη αγωνία για την κοινωνία που βράζει μέσα στη μιζέρια και τη βία, αλλά και κάποιες «κρυφές ελπίδες» για χάρισμα χρεών, μείωση στα χαράτσια και τους φόρους, συνοψίζουν το κλίμα των συζητήσεων μεταξύ των επιχειρηματιών ενόψει της εκλογικής Κυριακής της 16ης Ιουνίου.
Στην Αθήνα
Ανάλογα με το μέγεθος, την εμβέλεια, την εξωστρέφεια αλλά και τον …βραχυπρόθεσμο δανεισμό κάθε επιχείρησης, οι προσδοκίες για την επόμενη μέρα των εκλογών δίνουν και παίρνουν. «Επιτέλους βρέθηκε ένας ταλαντούχος νέος της Αριστεράς για να αναδείξει τη γύμνια των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών» έλεγε στον «Ε», καταστηματάρχης επιχειρηματίας στην πλατεία Συντάγματος, γνωστός για τις …μάλλον συντηρητικού ύφους, τηλεοπτικές εμφανίσεις του.
Στην έκπληξη μας για την εντυπωσιακή πολιτική του μεταστροφή απάντησε αποκαλύπτοντας την «κρυφή του ελπίδα» για ένα μέτρο «σεισάχθειας», δηλαδή ένα γενναίο «κούρεμα στα επιχειρηματικά και στεγαστικά δάνεια» τα οποία τον βαραίνουν αφόρητα και τον αναγκάζουν να επιχειρηματολογεί υπερ της εθνικοποίησης των τραπεζών που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Εγώ αποταμίευα μια ζωή το μόχθο μου και δεν τα ξόδευα στη Μύκονο, όπως εσύ» απάντησε στον καταστηματάρχη ένας ηλικιωμένος κύριος με εμφάνιση «νοικοκύρη». Ο μεγάλος του φόβος από ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το περιουσιολόγιο. «Εγώ στερήθηκα για να αφήσω κάτι στα παιδιά μου, όχι για να μου τα πάρουν εξωνημένοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που τώρα ξεσκονίζουν το σακάκι του Αλέξη» μας δήλωσε με προφανή συγκίνηση και ταραχή.
Στο….Zunck
Στα εγκαίνια της έκθεσης «Ποσειδώνια», το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Και τρομακτικό. Όλοι –ανεξαιρέτως όλοι- οι καλοντυμένοι νεαροί γόνοι εφοπλιστικών οικογενειών, διασκέδαζαν συζητώντας χαλαρά για το πόσα λεφτά «υποχρεώθηκαν» να μεταφέρουν, νόμιμα, τις τελευταίες μέρες από την Ελλάδα σε τράπεζες του εξωτερικού, για να τα προφυλάξουν. Οι ναυτιλιακές εταιρείες μπορεί να μην πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα, συμβάλλουν ωστόσο θετικά στο ισοζύγιο πληρωμών με δισεκατομμύρια δολάρια εισαγόμενο συνάλλαγμα για να χρηματοδοτήσουν τις «on shore» δραστηριότητές τους.
Το ελβετικό καντόνι Zunck, με το «ιδανικό για εφοπλιστές φορολογικό καθεστώς», το Λονδίνο και η Σιγκαπούρη δεν αποτελούν πλέον τους αγαπημένους προορισμούς όσων φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Η HSBC του Λιβάνου δεν προσφέρει πλέον την πολυπόθητη ασφάλεια στα κεφάλαια των ισχυρών. Οι νέοι
«μοδάτοι» ασφαλείς προορισμοί κεφαλαίων είναι ….οι Μπαχάμες (για οποιονδήποτε δεν έχει αμερικανικό διαβατήριο γιατί οι αμερικανοί ελέγχονται αυστηρότατα) αλλά και ο …ήσυχος και σταθερός Καναδάς που ανέκαθεν λειτουργούσε ως ασφαλές λιμάνι του παγκόσμιου πλούτου….
Δίπλα στους νεαρούς γιούς και τις χαριτωμένες κόρες των εφοπλιστών που μοιράζονταν τις κοσμοπολίτικες εμπειρίες τους, στέκονταν απελπισμένοι οι μεσήλικες Έλληνες συνεργάτες τους που ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι αν η ναυτιλιακή εταιρεία που εργάζονται σήμερα, μετακομίσει σε κάποια άλλη πρωτεύουσα, περισσότερο φιλική στο επιχειρείν, αυτοί θα καταδικαστούν στην ανεργία…
Στα σαλόνια
Απέναντι σ’ αυτούς τους πρωταγωνιστές της επιχειρηματικής μας ζωής, υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο πρακτικοί, πιο παραδοσιακοί. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα. Εκμεταλλεύονται την επιρροή τους και τις διασυνδέσεις τους προσπαθώντας να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ώστε να προκαταλάβουν το μέλλον. Οργανώνουν συζητήσεις, γεύματα και δείπνα με γνωστές προσωπικότητες, προωθώντας σχήματα κυβερνητικής συνεργασίας με φιλοευρωπαϊκή προοπτική. Ρίχνουν ονόματα στο τραπέζι, μιλούν με κορυφαία στελέχη των κομμάτων προσπαθώντας από τώρα να διαμορφώσουν ένα βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα, με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, υπουργούς εγνωσμένης αποτελεσματικότητας και διακομματική υποστήριξη. Το ονόματα που ακούγονται συχνότερα σ’ αυτή την «Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας» είναι του Αλέκου Παπαδόπουλου, του Γιάννη Μπουτάρη, του Σταύρου Δήμα, του Δημήτρη Αβραμόπουλου, του Λουκά Παπαδήμου αλλά και του Βασίλη Μαρκεζίνη…
Στην περιφέρεια
Υπάρχει όμως και μία ακόμη φυλή στην Ελλάδα, του αεριτζίδικου επιχειρείν. Είναι οι βολεμένοι του μέχρι σήμερα συστήματος κομματικού κρατισμού. Είναι οι ωφελημένοι των κλειστών επαγγελμάτων, εκτελωνιστές, συμβολαιογράφοι, φαρμακέμποροι, δημοσιογράφοι, φαρμακοποιοί, προνομιούχα στελέχη των μεγάλων ΔΕΚΟ με τις «βαριές» πιστωτικές κάρτες… Αυτοί έχουν ήδη καταφέρει να στείλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Έχουν αγοράσει διαμέρισμα στο Λονδίνο ή στη Νίκαια, στο Μονακό. Έχουν μεγάλα δάνεια στις ελληνικές τράπεζες και τώρα τελευταία αποφεύγουν να πληρώσουν τις δόσεις τους. Ελπίζουν στην ακυβερνησία, αδιαφορούν για τις συνέπειες στην κοινωνία, την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά, τις τράπεζες που δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν ούτε και τις πιο υγιείς επιχειρήσεις….
Προσδοκούν την Ελλάδα της δραχμής, της μιζέριας, της ανακατωσούρας, του ευθυνόφοβου παλαιοκομματισμού που επηρεάζεται εύκολα από πιέσεις, λόμπυ και δημοσιεύματα. Αυτοί ονειρεύονται μια κλειστή, στεγνή, εθνική οικονομία, μια Ελλάδα των «κολλητών» και των «βολεμένων». Ακριβώς όπως παλιά…