Εν όψει της εκλογής Προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, διαβάζουμε απίθανα και …διασκεδαστικά ρεπορτάζ, άλλα “καλή τη πίστη” και άλλα “καρα-στημμένα”, σχετικά με τα προσόντα των υποψηφίων Έφης Αχτσιόγλου, Νίκου Παππά, Ευκλείδη Τσακαλώτου, Στέφανου Τζουμάκα και (από χθες) του Στέφανου Κασελλάκη.
Δεν γνωρίζω την “ανθρωπογεωγραφία” αυτών που θα πάνε να ψηφίσουν αν και είμαι σίγουρος πως ούτε στην Κουμουνδούρου τη γνωρίζουν. Μαύρα μεσάνυχτα έχουν. Οι περισσότεροι περίμεναν – και στα ΜΜΕ – ότι θα εκλεγεί τελικά η Έφη Αχτσιόγλου, πιθανόν με τη βοήθεια Τσακαλώτου. Τώρα, με τον Κασελλάκη στο κάδρο των υποψηφίων, αρκετοί κάνουν δεύτερες σκέψεις αλλά μη έχοντας στοιχεία, ανατρέχουν στις αποδόσεις που δίνουν οι εταιρείες στοιχημάτων!
Αν είναι δυνατόν!
Τέτοια κατάντια κόμματος – και μάλιστα αξιωματικής Αντιπολίτευσης – δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν.
Θα διερωτηθούν πολλοί, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Η απάντηση είναι απλή:
Λείπει ο Ηγέτης. Και χωρίς ηγέτη, καμία αυτοκρατορία, κανένας Οργανισμός, κανένα Κράτος, καμία μεγάλη επιχείρηση δεν πήγε μπροστά. Οι συλλογικές ηγεσίες είναι “εφεύρημα” μιας σίγουρης αποτυχίας.
Τι θα ήταν η ΝΔ χωρίς τους Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κώστα Μητσοτάκη, αλλά και Κώστα Καραμανλή, λόγω ονόματος; Πρώτα “βιολιά” δεν ήταν ούτε ο Α.Σαμαράς, ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άσχετα αν έγιναν, βοηθούσης της συγκυρίας και της μνημονιακής εποχής. Πρώτα “βιολιά”, επίσης δεν ήταν στο παρελθόν, άσχετα με την επιρροή τους, ούτε ο Ράλλης, ούτε ο Αβέρωφ, ούτε οι μετέπειτα επώνυμοι, επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι υπουργοί.
Τι θα ήταν το ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Ανδρέα; Πρώτο “βιολί” δεν ήταν, ούτε ο Κ.Σημίτης. Απλά έγινε, καθώς το κόμμα ήταν στην εξουσία όταν πέθανε ο Παπανδρέου και η εξουσία είναι “συγκολλητικός” παράγων ενότητας. Πρώτα “βιολιά”, επίσης δεν ήταν στο παρελθόν άσχετα με την επιρροή τους, ούτε ο Γεννηματάς, ούτε η Μελίνα, ούτε ο Καράγιωργας, ούτε ο Άκης, ούτε ο Λαλιώτης, ούτε ο Αρσένης, ούτε ο Πεπονής, ούτε ο Παπαντωνίου, ούτε ο Παπαδόπουλος…
Και κάτι σημαντικό από την ιστορία, όχι μόνο την ελληνική: Ηγέτης είναι αυτός που ακολουθείται τουλάχιστον από το 50% του κόσμου, με το άλλο 50% να… τον μισεί. Τελευταίο παράδειγμα, ο Τραμπ στις ΗΠΑ.
Συμπέρασμα: Ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Έφυγε ο ηγέτης που τον ακολουθούσε τυφλά μεγάλη μερίδα πολιτών, έφυγε ο ηγέτης που κάτω από την “ομπρέλα” του “φιλοξενούσε” υπομονετικά όλων των ειδών τις απόψεις και τις τάσεις. Και έφυγε, με το κόμμα ηττημένο, στα κάτω του και στην Αντιπολίτευση.
Καμία συγκολλητική ουσία, όλα στον αέρα, όλα από την αρχή.
Δεν διαθέτω μαντικές ικανότητες για τη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρωθυπουργό πάντως δεν βλέπω ούτε την Έφη, ούτε τον Παππά, ούτε τον Ευκλείδη, ούτε τον Κασελλάκη, ούτε φυσικά τον Τζουμάκα.
Τι βλέπω; Ότι κάποια στιγμή, η κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη που σημειωτέον θα πιεστεί πολύ από την original Δεξιά η οποία θα βρεθεί σε άνοδο (όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη), θα έχουν απέναντί τους μια ισχυρή κεντροαριστερά.
Μια κεντροαριστερά που καμία σχέση δεν θα έχει με αυτήν που γνωρίζουμε μέχρι τώρα, ούτε με τα φθαρμένα πρόσωπα που την χαντάκωσαν και θα βρεθούν σταδιακά στο περιθώριο. Με ένα αναπάντητο ερώτημα “τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη”, αυτό που βλέπω είναι, σε μία επόμενη φάση, επάνοδο του Ηγέτη: Με άλλο, προσγειωμένο πρόγραμμα, με άλλους στενούς συνεργάτες, με άλλα συνθήματα.
Δεν τελείωσε ο Αλέξης Τσίπρας. (Και το υποστηρίζω εγώ, που δεν τον ψήφισα, καθώς ποτέ δεν πίστεψα ούτε τις πολιτικές και τις απίστευτα κοστοβόρες για κράτος και νοικοκυριά οικονομικές ακροβασίες του 2015 με τον Καμμένο, ούτε το δημοψήφισμα, ούτε το “ψάρεμα” χωρίς “εργαλεία” στις λίστες Λαγκάρντ, ούτε…ούτε….ούτε…)
ΥΓ: Τελικά απαντήθηκε το ερώτημα που ρητορικά έθεσε ο Α.Τσίπρας προεκλογικά: Σκορδαλιά χωρίς σκόρδο δεν γίνεται.
Βασίλης Βαλαμβάνος, [email protected]