Αν κάποιος καλόπιστος μέσος άνθρωπος που για δύο ή περισσότερα χρόνια ζούσε απομονωμένος από την ειδησεογραφία κάπου στο διάστημα και επέστρεφε, θα σχημάτιζε την άποψη ότι κακώς απομονώθηκε εκεί τόσο καιρό και έχασε την ευκαιρία να ζήσει την ανάπτυξη της χώρας και της προσωπικής – οικογενειακής του εξέλιξης.
Διαβάζοντας πρωτοσέλιδα εφημερίδων και κυρίως οικονομικών sites, θα έβλεπε ότι:
-το χρήμα ρέει άφθονο από κρατικά ταμεία για επιδοτούμενα δάνεια, ενώ ταυτόχρονα οι “αδύνατοι” τυγχάνουν της αμέριστης φροντίδας του κρατικού μηχανισμού.
-οι τράπεζες είναι ανοιχτές σε χρηματοδοτήσεις επιχειρηματικών projects και οι προσωπικοί σύμβουλοι που έχουν στη διάθεση των ενδιαφερομένων προτείνουν τα πιο αποδοτικά χρηματοδοτικά σχήματα. Νέες πιστωτικές κάρτες, νέα ψηφιακά εργαλεία για το χρήμα στα κινητά τηλέφωνα
-το ΕΣΠΑ είναι ένας κρουνός ευρωπαϊκών χρημάτων για μεγάλα έργα αλλά και για χιλιάδες μικρά που αφορούν στον επαγγελματία και στον οικογενειάρχη που μπορεί πια να ανανεώσει το σπίτι του, να εξοικονομεί ενέργεια.
-τα ταμεία που αφορούν στην πρωτογενή παραγωγή έρχονται αρωγοί στη χρηματοδότηση αγροτών, κτηνοτρόφων, ψαράδων.
Συμβαίνουν τέτοια πράγματα; ΟΧΙ, είναι η απάντηση.
Νόμοι της κυβέρνησης για την επιχειρηματικότητα άριστοι. Προθέσεις τραπεζών επίσης, σε βαθμό που να διερωτάται κανείς “υπάρχει τέτοια πρόοδος”; ΕΣΠΑ υπαρκτό στα νούμερα που ανακοινώνεται και σούπερ γενναιόδωρο. Δάνεια με ευνοϊκούς όρους για σπίτια ιδιωτών αλλά και ομολογιακά για επιχειρήσεις, πολύ καλά σχεδιασμένα και πράγματι ελκυστικά.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο “αγκάθι” σε όλα αυτά τα καλά: Αφορούν ελάχιστους!
Και αφορούν ελάχιστους, όχι γιατί είναι επιλογή υπέρ του κεφαλαίου, όπως ανόητα λένε τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Αλλά γιατί οι κανόνες επιλεξιμότητας των δικαιούχων είναι τέτοιοι, ώστε τουλάχιστον το 70% είναι αποκλεισμένο, εξ αιτίας των…αμαρτιών του παρελθόντος, της περιόδου των μνημονίων.
Με εξαιρέσεις τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που άντεξαν στην κρίση βρίσκοντας χρηματοδότηση ΚΑΙ από το εξωτερικό, με εξαιρέσεις τους σήμερα έχοντες ηλικία 25- 40 (το πολύ) χρόνων, η συντριπτική πλειοψηφία επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί. Ένα παλιό κόκκινο δάνειο, μια παλιά κόκκινη κάρτα ένα …διακοπο-δάνειο που “έσκασε”, ένα αρνητικό αποτέλεσμα στον ισολογισμό των ημερών των μνημονίων είναι ικανά, όλα μαζί και κάθε ένα ξεχωριστά να μην επιτρέπουν να περάσει κανείς από τράπεζα ούτε…για καφέ.
Ο πρότερος έντιμος βίος, ο προ μνημονίων, δεν έχει καμία αξία. Όσοι βρίσκονται στις λίστες των τραπεζών και κυρίως των εταιρειών διαχείρισης δανείων, δεν έχουν ουσιαστικά καμία τύχη. Και δεν μιλάμε για το 15% των μπαταχτσήδων που …δικαίως πάσχουν. Μιλάμε για το 85% των υπόλοιπων που πάσχουν εξ αιτίας του “συστήματος” που επιβλήθηκε από την τρόικα και κανένας δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει: Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις, με σύμφωνη φυσικά τη γνώμη των δανειστών που ναι μεν έφυγαν, αλλά είναι πανταχού παρόντες.
Τούτων δεδομένων, η ελπίδα να λειτουργήσει η αγορά με ανεκτούς όρους ρευστότητας δεν έχει καμία τύχη. Σε αυτό, αν προστεθεί η τεράστια καθυστέρηση εξόφλησης των προμηθευτών από τους έχοντες τεράστια ρευστότητα “μεγάλους” που ξεπερνά τις 90 εργάσιμες ημέρες, ο “στραγγαλισμός” των όσων κατάφεραν να επιζήσουν και επιμένουν…επιχειρηματικά και αναπτυξιακά, είναι βέβαιος.
Βασίλης Βαλαμβάνος, vasval9@gmail.com
