Χρήστος Κώνστας: Διοικήσεις φεύγουν, οι αλήθειες μένουν

Είναι αυτονόητο ότι η νέα κυβέρνηση για να επιτύχει τους στόχους της, έχει ανάγκη από αφοσιωμένες στους νέους στόχους διοικήσεις στους κρίσιμους οργανισμούς, τις επιχειρήσεις και τους διοικητικούς φορείς.

 

Προτού όμως ξεκινήσει το βιαστικό ξήλωμα των διοικήσεων με βάση το πολιτικό τους χρώμα, μήπως θα έπρεπε να γίνει μία στοιχειώδης αξιολόγησή τους;

 

Τα τελευταία 2,5 χρόνια συνέβησαν πολλά στην ελληνική οικονομία επομένως υπάρχει έδαφος για μια ψύχραιμη και επαγγελματική αποτίμηση του έργου των διοικήσεων, με βάση τους διεθνώς αναγνωρισμένους κανόνες επιχειρηματικής διακυβέρνησης (corporate governance).

 

Στο τέλος όλοι κρίνονται από τα αποτελέσματα.

 

Ας πάρουμε τη ΔΕΗ για παράδειγμα. Τα αποτελέσματα είναι θλιβερά αλλά αυτό μπορεί εύκολα να αποδοθεί στην πρωτοφανή υφεσιακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και στην κυβερνητική «έμπνευση» για το χαράτσι. Δεν είναι ακριβώς έτσι:

 

Μήπως η διοίκηση πήρε κάποιες πρωτοβουλίες για να μετριάσει τις επιπτώσεις της κρίσης; Αναδιοργάνωσε μήπως τον τρόπο λειτουργίας ώστε να περιορίσει το λειτουργικό κόστος να αυξήσει την αποδοτικότητα; Μήπως ξεκίνησε συμμαχίες, συνεργασίες αναδιάρθρωσης της παραγωγικής της βάσης; Μήπως φρόντισε εγκαίρως για την ομαλή αναχρηματοδότηση των δανείων της ;

 

Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική.

 

Αντιθέτως, καθημερινά σχεδόν, βλέπαμε τη διοίκηση της ΔΕΗ ως επαίτη στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, από τη μια να ικετεύει από τον κ. Φωτόπουλο και τους συνεργάτες του για λίγα ψίχουλα συνεννόησης από την άλλη να ζητά με βαρύγδουπες αναλύσεις, αύξηση τιμολογίων από τον Ρυθμιστή και κατόπιν να διεκδικεί απελπισμένα δανεικά για να καλύψει τα ελλείμματά της. Συμπέρασμα: Η διοίκηση της ΔΕΗ απέτυχε. Μπορεί και πρέπει να αλλάξει.

 

Ας πάρουμε την Δημόσια επιχείρηση Φυσικού Αερίου, τη ΔΕΠΑ. Εδώ και ένα χρόνο όλοι γνώριζαν ότι αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τα κεφάλαια κίνησης. Τι έκανε για να το λύσει; Σε ποιες ενέργειες προχώρησε ώστε να περιορίσει το πρόβλημα με τους επισφαλείς πελάτες της που τελικά δεν την πλήρωσαν ποτέ;

 

Αντί για απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα η διοίκηση της ΔΕΠΑ φρόντιζε να δημοσιεύει μεγαλόστομες διακηρύξεις για νέους υποθαλάσσιους αγωγούς, νέες επενδύσεις με λεφτά που προφανώς δεν υπήρχαν. Συμπέρασμα: και η διοίκηση ΔΕΠΑ μπορεί και πρέπει να αλλάξει.

 

Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αξιολογηθούν οι διοικήσεις όλων των οργανισμών και των επιχειρήσεων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του δημοσίου.

 

Η διαδικασία αυτή δεν είναι χρονοβόρα είναι όμως χρήσιμη, αποδοτική και κρίσιμη για τις επιλογές του μέλλοντος…